RODEN - Wubbina (Biene) van der Laan trouwde in 1905 met Geert Goijert, een broer van mijn grootmoeder. Biene was geen Rodense, maar kwam bijna dagelijks met Rodenaren in aanraking. Zo vanaf hun trouwen bestierden Geert en Biene namelijk het veerhuis aan de Westerhaven in Groningen. Het was een schipperscafé en er heerste immer een gezellige drukte. Rodenaar Sieger Zuiderveld onderhield met de boot “Roden” vanaf 1893 een veerdienst van Roden naar Groningen vice versa via het nieuw gegraven kanaal Roden/Leekstermeer. Zuiderveld was trouwens niet de eerste beurtvaarder. Eise Liewes ging hem in 1892 voor. Hij huurde gelijk even voor 1 jaar het nieuwe veerhuis aan de haven. Een vergunning voor sterke drank kreeg Liewes echter nog niet, omdat het kanaal Roden-Leekstermeer nog niet klaar was. Van een wachtkamer in het veerhuis voor reizigers naar Groningen kon immers nog geen sprake zijn.

Een jaar later, in mei 1893, kwam Zuiderveld in beeld. In Groningen legde hij zijn schip aan in het Hoendiep, dichtbij het veerhuis van toen nog Engberts. In 1895 begon Zuiderveld met een vrachtwagen ook een bodedienst op Norg. Het beurtschip kreeg toen de naam “Roden-Norg”. Jaren later werd de naam van Zuidervelds schip veranderd in “Drentine”, maar nog in 1911 stond er “Roden-Norg” op de boeg. Over de precieze naam van het schip hoeft geen twijfel bestaan. Een close-up foto van de boeg geeft zonneklaar Drentine aan en dus is het niet thine, -thina of -tina. Nu heette Goijerts veerhuis ook “Drentine”. Mag het toeval worden genoemd dat veerhuis en boot dezelfde naam droegen? In ieder geval kwam Sieger Zuiderveld wekelijks over de vloer bij de Goijerts. Een opzetje valt dus niet uit te sluiten.

Veel Roder passagiers bezochten het veerhuis in Groningen na aankomst van de boot, of wachtten daar op haar vertrek. Steevast kwamen bezoekers in het veerhuis oog in oog te staan met Geerts vrouw Biene, die de scepter zwaaide in het café. Zij was er van ’s morgens vroeg tot sluitingstijd maar stak nooit een hand uit. Kletsen was alles wat zij deed, met schippers, met de Roder jongelui die in Groningen naar school gingen en tussen de middag hun broodje opaten in het café, met dagjesmensen en met mensen die naar de stad gingen voor zaken. Aan diepgaande gesprekken had de oppervlakkige Biene trouwens een broertje dood. Het moest niet al te ingewikkeld worden. Biene voelde zich erg thuis bij schippers. Zij was een schippersdochter, geboren in Brussel, aan boord van een binnenschip.

De bediening in het veerhuis, alsmede het voeren van de complete huishouding vielen onder de verantwoordelijkheid van Siene de Bruin, een vrijgezelle vrouw die al op 21-jarige leeftijd bij de Goijerts in dienst kwam. Siene was “eigen” en intern. Zij werd beschouwd als een deel van het gezin Goijert, dat geen kinderen had. Op alle familiefoto’s van de Goijerts staat altijd Siene. Geerts vrouw Biene was een no-nonsense-figuur. Geen enkele franje en recht voor zijn raap. Toen eens een meisje met de handen op de leuning van een brug in Groningen de Charlston stond te dansen, bleef de langskomende Biene verbaasd staan en beet het kind toe: “moust pis’n wicht”?

Door: Tjerk Karsijns.
Wubbina Goijert-van der Laan. Foto-archief Tjerk Karsijns©.
Boot “Roden-Norg”, met daarachter een praam. Foto archief Kor A Hagenouw©