Tegenwoordig heeft bijna iedereen een tatoeage, of laat er één zetten. Vrij jonge mensen zie je met vol getekende armen rondlopen. Dan denk ik, vond je moeder dat goed? Of heb je het stiekem gedaan? Of zeiden je ouders; kind als jij dat leuk vindt, dan doe je dat toch. Iedereen moet zelf weten wat hij of zij doet, maar vind persoonlijk dat meiden en jongens wel erg jong een tatoeage laten zetten.

Ik hoop maar dat ze er geen spijt van krijgen, het kan er immers niet meer af. Het is geen plakplaatje wat je bij de kauwgom krijgt. Bij ons bij de muziekvereniging is het ineens in, dat we een muzieksleutel of muzieknoot op onze arm laten tatoeëren. Tja ik vind muziek maken, voor zover dat lukt, ontzettend leuk om te doen, maar vindt het ver gaan om dit te laten vereeuwigen op mijn arm of been.

Ik weet het, klinkt knap ouderwets en moet wellicht met mijn tijd meegaan, maar heb er echt niks mee. Ik vind het wel knap en ook best mooi wat tatoeëerders maken, maar dat het nooit meer van je lijf afgaat, dat vind ik echt een dingetje. Mensen vergeten dat als je 80 wordt, dat je nog steeds met dat ding loopt, wat je 100 jaar geleden hebt laten zetten. Misschien vind je het dan ook nog mooi, zou best kunnen. Ik ben persoonlijk van mening dat het nu een modegrill is.

Alhoewel de oorsprong van de tatoeage al ver voor onze tijd te vinden is. Zo vond men op een Egyptische mummie van 4000 jaar voor christus een tatoeage. En in een gletsjer in de Italiaanse Alpen vond men een man die 57 tatoeages had, hij leefde 5300 jaar geleden. De ontdekkingsreiziger James Cook bracht de tatoeage naar Europa, door een getatoeëerde Polynesiër mee te nemen naar Londen. De arme Polynesiër heeft vast niet geweten wat hem overkwam. Bij stamculturen werd tatoeëren gebruikt om aan te geven bij welke stam je hoorde en welke positie je had in de stam, maar ook wel gebruikt om te camoufleren tijdens de jacht. Voor de blanke Europeanen in die tijd een bijzondere ontdekking.

En nu komt het. Gisteravond bij de lasagne zegt mijn dochter van 16; mam, ik ben bijna jarig, ik wil een piercing in mijn oor en als dat niet mag dan wil ik een tattoo van een olifant op mijn pols. Een heel klein olifantje. De lasagne die ik altijd zo lekker vind, smaakt ineens raar en ik laat mijn vork zakken. Ik zeg: olifanten zijn altijd groot.  En denk aan de olifant die van de week was ontsnapt en in een voortuin van mensen de perenboom aan het leegeten was.

Lijkt mij wel een hele bijzondere ervaring, een olifant in je voortuin, bedenk ik mij. Ik word wakker uit mijn gepeins door de stem van mijn 16-jarige dochter, ze vervolgt en zij wil er ook één, ze wijst naar mijn oudste dochter. Ik kan de complottheorie die ze samen hebben bedacht van hun gezicht aflezen. En een stille lol dat ze hebben. Ja zegt mijn oudste dochter, ik ben 22 en volwassen en kan doen en laten wat ik wil.

Ze pakt haar telefoon en laat mij zien op welke plekken in haar oren ze nog gaatjes erbij wil. En op haar arm wil ze dan een tattoo.  Ze heeft laatst een gaatje laten bijzetten wat onder de piercings valt. Ik vind het niks, zij vindt het geweldig. Het deed wel erg zeer, dus ha dan denk je, dat doet ze niet weer en laat het een waarschuwing zijn. Maar onder het mom, wie mooi wil zijn moet pijn lijden zet ze door.

Omdat ik graag mijn lasagne wil verder eten, zeg ik tegen mijn dochter van 16, dat ze nu nog te jong is voor een tattoo en bij welke stam ze dan hoort?  Ze kijkt me raar aan en tegen mijn oudste dochter zeg ik, dat ze haar geld wel beter kan gebruiken. Beide liggen ze in een deuk van het lachen. Mijn oudste zegt, is ook zo makkelijk om jou op de kast te jagen. Uiteindelijk kan ook ik niet zonder lach mijn lasagne op eten. Bij het toetje zegt mijn 16-jarige, maar mam serieus, ik wil echt een tattoo, ja zegt mijn oudste ik ook…. Ik kijk van de één naar de ander
en slaak een diepe zucht… kinderen…..

Voor nu is de kous even af, maar ben bang dat ook hier de tatoeage uiteindelijk zijn intrede gaat doen…….

Jacqueline Hagenauw

Leuk om te lezen? Volg mij op mijn blog: jacqueline-blog.nl