Roden/Noordenveld - De nimmer ooit vertoonde snelheid waarmee Staatsbosbeheer, na de overname van de bossen in Roden, de afbraak ervan begon, is ronduit verbijsterend. Een en ander begon met het voornemen de in een fraaie laan aanwezige Amerikaanse Eiken te gaan kappen. Volgens Staatsbosbeheer waren ze ziek. Hoe ziek waren die bomen dan wel? Uw schrijver wist, ondersteund door 2200 verzamelde handtekeningen, de waarheid aan het licht te brengen. Er was niets mis met de bomen.

Door: Eddy Suurdsma

Het opportunistische Staatsbosbeheer gooide het over een andere boeg; de bomen waren niet meer ziek, maar uitheems en pasten dus niet in het Mensinge bos. De gezonde bomen werden gekapt en vervangen door ‘Leentje leerde Lotje lopen lang de lange Lindelaan’. Uitwaaierend over bos en heide verschenen er, in de ogen van Staatsbosbeheer kennelijk niet uitheems, Schotse Hooglanders.
Hun mest werd breed verspreid en de met fraaie lelieplantjes en salamanders
aangeklede heldere lelieplas, waarin de Hooglanders bij warm zomerweer graag verkoeling zochten, werd een troosteloze modderpoel.

Door de actie ‘Behoud het Landgoed en de Amerikaanse eiken’ werd het verhaal
rond de laan met de dikke bomen actueler. Tevens werd, met het doel de burger
en Staatsbosbeheer in gesprek te houden omtrent het landgoed, een gebruikersgroep opgericht. Naar voren geschoven voor de functie van voorzitter werd een daarvoor potentiële kandidate die, tot niet geringe verbazing van uw schrijver, ogenblikkelijk werd omarmd door Staatsbosbeheer. Al spoedig kwam de aap uit de mouw; de sollicitante bleek in dezelfde groepering te zitten als de boswachter van Staatsbosbeheer. Waar ‘toeval’ al niet toe kan leiden.

Dezelfde boswachter wilde een bezoekje brengen aan de ‘Hazematen’, samen met uw schrijver. Die was echter al op de hoogte van het kunstmatig verhoogde waterpeil in het gebied. Het water kon dus niet onbelemmerd afvloeien naar het Lieverschediep, waardoor de eiken massaal ziek werden en vervolgens afstierven. Met die wetenschap achtte uw schrijver het weinig zinvol met de boswachter het gebied te bezoeken. Om een verklaring voor de eikensterfte te kunnen vinden huurde Staatsbosbeheer het onderzoeksbureau Alterra in. Zij kwam tot de volgende conclusie: ‘Bij vernatting of verdroging verzwakken de bomen en worden daardoor vatbaarder voor ziektes’.

Op grote schaal zijn de eiken dus door de ingrepen van Staatsbosbeheer verwoest, waardoor de eikenlanen een treurige aanblik geven. De door Staatsbosbeheer aangebrachte zaagsneden in Fijnspar en Douglas, zo’n 10 a 20 centimeter boven het maaiveld, geven ernstig te denken. Aangezien uw schrijver niet meer in de gebruikersgroep actief was moest hij, tot zijn stomme verbazing en verbijstering vernemen dat Staatsbosbeheer een en ander had bedacht om het bos uit te dunnen. Er bekruipt je het onaangename gevoel dat achter de inspanningen van Staatsbosbeheer de volgende doordachte, duistere strategie schuilgaat: “Het Landgoed dient te worden aangepast aan de omliggende onlanden”.

De Letterzetter en Koperetser, zeer vraatzuchtige kevertjes, hebben tot hun grote
vreugde bezit kunnen nemen van de hen door Staatsbosbeheer op een presenteerblaadje aangeboden zieke naaldbomen. De beestjes vermenigvuldigen zich uitbundig. De op de bomen duidelijk zichtbare harsplekken laten zien waar de kever heeft toegeslagen. De toezegging van Staatsbosbeheer om alle aangetaste bomen te verwijderen kan ook naar het rijk der fabelen. Veel door de kevers bezette zieke bomen zijn niet verwijderd. Bezitters van bomen buiten Mensinge staat waarschijnlijk een ramp te wachten. De hongerige kevertjes reizen graag, wat moge blijken uit de aantasting van de Fijnspar en de Douglas bij de Esweg in Nieuw-Roden. Wie betaalt daar trouwens de schade?

In het Mensinge bos liggen grote hoeveelheden dood hout. Dood hout mag dan
‘leven’, maar men ziet toch liever gezonde bomen, die jaar in jaar uit zuurstof verstrekken aan mens en dier. Om over de opslag van CO2 maar te zwijgen. Staatsbosbeheer maait ook in de Onlanden. Een en ander geeft een berg afval, die onder andere terug te vinden is in het Lieverse Noordbos. Vanwege het late maaien worden veel amfibieën, die zich in die periode voleten om hun winterslaap te kunnen doen, vernietigd. De berg afval met daarin de gedode amfibieën is verantwoordelijk voor een enorme stank.

De titel van dit verhaal geeft stof tot nadenken. Men kan zich in alle gemoede
afvragen hoe men in een organisatie als Staatsbosbeheer tot inzichten en besluiten komt.

Uw schrijver is de mening toegedaan dat Staatsbosbeheer de natuur op grove wijze geweld aandoet en het vernietigen van een fraai stuk bos in Roden niet schuwt.
Foto© Roel Lubbers