Lieve lezer, het is weer zo’n dag. Het is een dag die zich laat omschrijven door een gevoel van futloosheid, machteloosheid en geen inspiratie. Gewoon zo’n dag waarop je met je ziel onder je arm loopt. Herkenbaar? De laatste tijd merk ik dat dit soort dagen steeds vaker voorkomen tijdens deze tweede intelligente lockdown.

In mijn vorig blog schreef ik hoe ik besmet ben geraakt met het horeca virus. Dat is dé status quo! Nu er voor de horeca nog steeds geen concreet perspectief is, laat staan duidelijkheid over de nieuwe steunpakketten, begint mijn hele wezen lichtelijk te panikeren.

Hoe lang gaat dit nog duren? Het kan toch niet zo zijn dat dit het begin van het einde is? Wat voor leuke dingen kan ik nog bedenken waar onze gasten blij van worden? Wanneer volgen de nieuwe steunmaatregelen?

De druk die ik mezelf hiermee opleg is hoog! Gevolg: hartkloppingen, opgejaagd gevoel en slecht slapen. Zomaar wat verschijnselen die ik als coach natuurlijk (h)erken. Dus…: in de pauze stand! Reflecteren en kijken waar ik invloed op heb. Zo heb ik inmiddels het sporten weer opgepakt en eet ik gezonder. Verder doe ik ademhalings- en bewegingsoefeningen waardoor ik beter slaap. Toch is dit nog niet afdoende. De tijd van het jaar, de donkere dagen voor Kerst, heeft ook invloed op mijn energiebalans. Herkenbaar?

Maar misschien nog wel meer de vraag: Hoe komt het met dé huiskamer van onze samenleving? De horeca! Deze heeft nog steeds geen concreet perspectief. Half december wel of niet open? Dan misschien in januari weer dicht? Dit doet wat met mij als ondernemer en mens! Dit geldt denk ik voor al mijn collega’s in de horeca. Toekomst visies staan onder druk. De hamvraag: Wat is het plan, de routekaart voor onze toekomst? Als ondernemer kijk ik vooruit, wil ik perspectief hebben, mij kunnen voorbereiden om vervolgens de juiste keuzes te kunnen maken. Natuurlijk snap ik dat dit voor onze overheid ook lastig is. Als ondernemer ben en voel ik mij betrokken, maar helaas heb ik geen directe invloed op de maatregelen. Dus… accepteren en loslaten?!?

Totdat er een routekaart of stip op de horizon is, bereid ik me maar voor op meer van dit soort dagen. Dit kan ik accepteren en loslaten. Immers elke dag is weer een nieuwe dag! Het is de grens van het onbekende, het niet weten, dat me uit evenwicht brengt. Dit micro perspectief geeft me rust. Hierdoor kan ik blijven genieten van de kleine dingen die mijn leven kleuren.

Blijf gezond en graag tot heel snel ziens.

Xo Janet