"Geef 'm maar een paar dagen met mij mee"!

Of "het had mijn kind moeten zijn!" Deze opmerkingen heb ik al zo vaak gehoord. Mensen die precies weten hoe ze een kind moeten opvoeden. Die precies weten hoe ze mijn kind moeten opvoeden. Hoe ze een kind stil kunnen krijgen, hoe ze een kind in het gareel kunnen krijgen.


Wat het is duidelijk: ik heb mijn kind niet in het gareel! Tijdens het boodschappen doen komt dat dan ook het beste tot uiting. Mijn kind schreeuwt, schopt, scheld en als ik hem even niet hoor schreeuwen of schelden, dan weet ik dat hij ergens op de snoep afdeling lolly's uit te verpakking haalt.
Boodschappen doen is een absoluut horror. Niet voor mij, maar voor mijn kind.

Ik zie dat hij het moeilijk heeft. Ik wandel je even door de boodschappen heen:
Het begint al bij de karretjes, ze zijn van metaal, voelen in de winter koud aan, kunnen statisch zijn en dus een schok geven en ze maken een ongelofelijke herrie!
Dan moeten we de schuifdeur door....met kar! Die gaat open en dicht. Het is niet zeker of we er doorheen komen, de kar moet er ook door en die is groot. Wij lopen achter de kar. Misschien sluiten de deuren net als kind er doorheen wil lopen. Dan zit kind vast. en hoe hard sluiten de deuren eigenlijk? Zit je dan klem, doet het zeer, komt er bloed, gaan mensen lachen, overkomt mij dit alleen....? Kind kan alleen door schuifdeur als hij 3x tot 4 telt. Zo werkt dat nu eenmaal...
Dan moeten we de poortjes door. Kind klimt er liever overheen, misschien slaan de poortjes opeens dicht en zit kind vast?

Mijn kind heeft autisme, is heel scherp en er ontgaat m niets. De afkeurende blikken van mensen die hij krijgt omdat hij druk is, merkt hij echt wel op. De eerste stempel is dan al snel op zak: "druk kind".

We komen langs het brood, kind graait brood uit de bak. Brood mag je niet zomaar pakken, maar waarom ligt het er dan? Brood moet mee, want terugleggen is niet hygiënisch natuurlijk. De tweede stempel is binnen: "onopgevoed kind".
Ik zie de onrust toenemen bij kind. De prikkels, geluiden, mensen praten, radio, geuren, geritsel, stickers op de vloer, een lapje in de koeling dat knippert...hé een lampje in de koeling...kind heeft ooit gezien op tv hoe je zo'n tl lamp moet vervangen en klimt op een stapeltje boterhamworst om dit te fiksen. De 3 sticker: "hyper actief".

Dan komen we langs de groente en fruit afdeling. Tomaten, bananen, krop sla...aubergine. Aubergine voelt glad, bloemkool voelt hobbelig, een perzik zacht en lychees prikkelig... Kind is sensorisch ingesteld. Mevrouw die sperziebonen per boon uit de bak uitzoekt snauwt naar kind "wil je daar wel eens van afblijven, dat is toch vies?" Kind roept vrolijk "doe jij toch ook?" 4e sticker: "brutaal nest". Bij deze sticker kreeg kind er een heel boos gezicht gratis bij.

Bij de kassa aangekomen drukt kind op alle knopjes van het pinautomaat. Knopjes zijn cool. De cassiere werpt hem een boze blik toe, daar kan kind niets mee. En mama helpen doet hij graag. Dus als hij boodschappen betaald kan mama de spullen weer inladen...toch? Nog een sticker: "ongeduldig kind".
De hele boodschappen missie draait uit op stress. Nee geen stress van mijn kind, maar stress van mensen. Mensen die mn kind afzeiken, afkeuren, uitlachen en bekritiseren. Terwijl ze ook kunnen vragen of ze kunnen helpen.

Eenmaal alle boodschappen in de tas, heeft mn kind inmiddels een meltdown bereikt en ligt huilend op de grond. De allerlaatste sticker is voor mij: "labiele moeder". Eigen schuld, moet ik mn kind maar opvoeden!
Dan wordt er toch nog hulp aangeboden: ergens achter in de rij hoor ik een man zeggen: geef dat kind maar een weekje met mij mee, dan zal ik m laten zien wat luisteren is...

Een moeder, gewoon een moeder