Column: rondje met het hondje
14.May.2021
Elke week ga ik op bezoek bij het verzorgingshuis. Ik ga niet alleen, ik neem een hond mee. Een sullige en iets te dikke herder/labrador mix. Een echte allemansvriend, die graag bij jou aan je voeten ligt. Zo'n hond waar je overheen moet stappen, omdat hij voor niemand aan de kant gaat. Wij zijn graag geziene gasten in het verzorgingshuis. Of eigenlijk is hij een graag geziene gast, hij wordt als eerste uitgebreid begroet.

 

De opa's en oma's kijken altijd uit naar hun harige vriend op 4 poten. Mooi wat honden kunnen doen. Honden laten mensen praten, zonder te onderbreken, zonder aan te vullen, zonder te oordelen en zonder moeilijke vragen te stellen. Een hond hoeft er alleen maar te zijn. Gezellig zit ik met een aantal bewoners op een bankje. Het is stil, toch gebeurd er heel veel. Emoties, heimwee en en mooie herinneringen komen naar boven tijdens het aaien van de hond. De 1 geniet in alle stilte en alleen door te kijken, de ander wil juist het contact en haalt de hond aan. Mensen beginnen te praten over vroeger. Over de hond die ze zelf ooit hebben gehad. Over de hond die hen aan de broekspijp hing en over de oorlog. Af en toe kijkt mijn hond even op. het lijkt een warme blik van herkenning en ook al is 1 van bewoners niet aanspreekbaar, hij ziet dat de hond opkijkt, dit geeft een gevoel van acceptatie. De hond vraagt niet of hij het warm of koud heeft, ook vraagt hij niet of hij verdrietig is. De hond is er gewoon, net zoals de oude man er gewoon is. Er samen zijn, dat is de verbinding. De oude man kijkt naar de hond, ik zie een kleine frons op zijn voorhoofd. "Is dat uw hond"? vraagt hij zacht. Ja hoor, zeg ik, maar ik wil hem wel even delen. De man staat op en pakt zonder te vragen de riem uit mn hand. "Kom ik laat hem wel even uit..." De hond staat op en drukt zachtjes de neus tegen de hand van de man, een teken dat ze samen op pad gaan.

En daar gaan ze, traag maar gestaag sjokken ze over de lange gang van het verzorgingshuis. De hond past zijn tempo aan aan de man. Dan moeten ze een deur door. Ik wil even kijken wat er gebeurd voordat ik aanbied om de deur te openen. Ik kan de deur openen, maar wil even kijken wat de man zelf wil. De man kijkt naar de hond, de hond kijkt naar de man. Dit was waarschijnlijk genoeg aanmoediging om het zelf te proberen. Langzaam trekt de man de zware deur open. De hond wacht geduldig, hem is geleerd om te wachten. De man kijkt weer naar de hond en moedigt de hond aan om door te lopen "kom maar jongen.."Samen lopen ze door de deur. Eenmaal weer aangekomen bij het bankje ploft de man, enigszins vermoeid neer op de bank. Hij zit rechtop, straalt van oor tot oor en  aait de hond over z'n kop. "Het is een goede hond, zo eentje als uit de boeken van Rien Poortvliet"  zegt hij zachtjes. Wat een mooi en lief compliment!

 

 

Mooi wat honden kunnen doen, iemand een gevoel van verantwoordelijkheid geven, initiatief laten nemen en vertrouwen geven. Deuren openen voor een ander in plaats van dat de deur open gehouden wordt.

 

 

Vanmorgen was ik bij de kringloop en kwam ik toevallig een boek van Rien Poortvliet tegen. Deze neem ik volgende week mee voor meneer. Ook voor mijn kinderen nog een paar spelletjes en denkpuzzels meegenomen. En dacht laat ik er voor mezelf een kringlooppuzzel in gooien...fijn weekend!

 


 

Bianca van Dijk