Column Bianca: Waar ben je nu?
12.Jul.2021
Met een brok in mijn keel stap ik zijn huis binnen. Binnen voelt het zwaar en koud. Mijn kinderen durven niet binnen te komen, dat snap ik wel. Ik plof moedeloos op de bank. Vanuit de voordeur hoor ik mijn jongste zoon roepen: ' mam, waar lag hij nu eigenlijk?' Ik leg mijn zoon uit dat ik dat dus niet precies weet, maar ergens in de gang, dat wel. Maar daar neemt mijn zoon geen genoegen mee. "Waar dan precies?' 

 

Gelukkig de uitvaartverzorgster stapt net binnen, de vraag van mijn zoontje moet dus even wachten. 

 

 

De uitvaartverzorgster lijkt een vriendelijke dame, ze stelt zich voor; Els. 

Els gecondoleerd mij en vraagt mij of mijn vader plotseling is overleden. 

Ja wel plotseling, maar het had ook 10 jaar eerder gebeurd kunnen zijn. Pa was al zo vaak ziek geweest, in 1994 keelkanker, en in de jaren daarna nog meer kanker in zijn darmen en maag. En zijn hart, een aantal omleidingen gehad. Bovendien leefde hij roekeloos, alsof elke dag zijn laatste dag kon zijn. Ik denk dat hij er zelf van uitging dat hij onsterfelijk was. Regelmatig ziekenhuisopname met zware longontsteking, want pa had een tracheostoma in zijn keel. Maar hij nam het niet zo nauw wat betreft hygiëne en persoonlijke verzorging. 

 

 

Weer hoor ik mijn jongste zoon roepen, nu vanaf de straat. 'Sorry Els, maar mijn jongste zoon wil graag weten waar opa is gevonden'. Els glimlacht voorzichtig. 'Dat zijn kinderen, zij willen graag weten waar opa was toen hij overleed en waar opa nu is'. Gelukkig denk ik bij mezelf, dit komt dus vaker voor. Els loopt naar de voordeur, mijn zoon wil nog steeds niet binnen komen. Ze laat zien waar opa is gevonden. Opa is plotseling in elkaar gezakt. Hij had zijn autosleutels in de hand en was dus van plan om nog een stukje met de auto te gaan rijden. Van een afstandje luister ik mee naar de uitleg van Els en denk bij mezelf: gelukkig opa heeft niet geleden, hij is gewoon weggezakt. Mijn zoontje wil ook wel weten waar hij nu is. En zo hebben ze samen een heel gesprek.

Mijn zoon is tevreden met de uitleg van Els en gaat weer richting speeltuin. 

Ik heb een fijn gesprek met Els en we zetten alles op papier. En zo hebben we samen een hele mooie uitvaart voorbereid. 

 

 

Op de terugweg naar huis verteld mijn zoontje dat opa nu op een mooie plek is. Dat denk ik ook wel. 

 

 

Een aantal maanden geleden zag ik een prachtige documentaire op Netflix (Surviving Death) over wat er gebeurd als je dood gaat. Het is niet eng of grijs, het is mooi, met veel kleur en rust. Hier heb ik een aantal keer aan terug gedacht. Later die week hebben we op een hele mooie manier afscheid genomen van mijn vader. Voor mijn kinderen was het indrukwekkend, maar ook rustig en veilig. Zij hebben door veel mooie vragen te stellen al een stuk rust en duidelijkheid gekregen. 

Dag lieve opa, volg de regenboog en dan kunt u uit op een hele mooie bijzondere plek. 

 

 

Bianca van Dijk