Mensen met autisme zijn gewoon sociaal onhandig.

 

Dit is een vooroordeel die zo vaak genoemd wordt. Over sociaal onhandig gesproken: veel mensen hebben nu eenmaal dit beeld van mensen met autisme; niet sociaal zijn, niet tegen grapjes kunnen en graag alleen willen zijn.

 

Mensen met autisme zijn sociaal, sommige mensen hebben nu eenmaal wat meer tijd nodig om prikkels en informatie te verwerken en soms dat is een hele klus. Maar als andere mensen al klaar staan met hun vooroordeel, dan lijkt de kans om anders te bewijzen al gedoemd te mislukken. Vooral kinderen laten gedrag zien wat er van hen wordt verwacht. Dus heb je jouw kind niet zo hoog zitten op het gebied van sociaal gedrag, dan is de kans groot dat jouw kind dit ook niet laat zien. Er moet ruimte zijn en een gevoel van veiligheid om gewenst gedrag te laten zien en te laten groeien. Soms met wat meer uitleg, soms met wat meer tijd. En de 1 is nu eenmaal socialer ingesteld dan de ander, dat geldt voor iedereen, toch? Maar in de kern willen we allemaal hetzelfde en dat is geaccepteerd worden en aansluiting vinden. We zoeken gelijkgestemden op. Misschien omdat we daar de erkenning vinden die we zoeken. Of misschien omdat we dan minder hoeven uit te leggen. We weten hoe het voelt, er lijkt minder weerstand en meer begrip en meer gewoon.

 

Sociaal gedrag is meer dan iemand netjes aankijken als je met elkaar praat, dank je wel zeggen of even omkijken naar een ander. Sociaal gedrag kan ook met vluchtig oogcontact, een hele kleine glimlach of iemand gewoon even wat ruimte geven.

 

Misschien moeten we weer wat minder gaan praten, maar meer gaan kijken. Naar lichaamstaal bijvoorbeeld. Heel primair, kijkt iemand weg, misschien heeft hij of zijn geen interesse of zijn er gewoon even te veel prikkels. Dring jezelf niet zo op aan een ander, de anderhalve meter afstand is hier een mooi voorbeeld van. Van mij mag die er in blijven, afstand houden kan prettig zijn.

 

Elkaar strak aankijken is gewoon erg onnatuurlijk en erg ongemakkelijk, voor iedereen! Het af en toe wegkijken is wat mij betreft keurig sociaal gedrag. Ik luister met mijn oren en kijk met mijn ogen. Ik versta je wel, dus praat maar rustig door.

 

Als ik s morgens beneden kom, zie ik gesneden watermeloen op het aanrecht staan. Ik baal er best van, het staat er al een tijdje. Het trekt fruitvliegjes aan en het is niet vers meer. M'n zoon had gisteravond laat nog zin in watermeloen. hij dacht als ik alvast een bakje watermeloen op het aanrecht neerzet, dan kan iedereen er s morgens wat van pakken. Misschien niet erg handig, wel super sociaal heel praktisch bovendien super lief!

 

Column Bianca van Dijk