Column haast!
14.Nov.2021
In de verte zie ik ze aankomen. En ook al zijn ze nog heel ver weg, ik weet dat ik nu heel snel moet handelen. Het is een kwestie van seconden. Snel lijn ik de beide honden aan en ondertussen roep ik de kinderen dat ze moeten blijven staan waar ze nu staan. Verbaasd wijst mijn zoon naar de kastanje boom. We zouden kastanjes zoeken, ja ik weet het. 

 

 

'Nee! gil ik, blijf daar staan, fietsers!' Een seconde later racet een bont gekleurde groep wielrenners voorbij. Rakelings langs mijn zoontje. Hij is flink geschrokken en verstijfd blijft hij staan. Mijn dochter wil nog iets onaardigs roepen, maar ze weet dat dat geen zin heeft. Ze zijn al weg.

 

 

We wandelen verder door het bos, maar een echt ontspannen middag wordt het niet meer. Mijn zoon kijkt steeds over zijn schouders en mijn dochter blijft mopperen over het asociale gedrag. Want dit is niet de eerste keer dat we aan de kant worden gereden door een groep wielrenners. Dit gebeurd vaker. En niet alleen in het bos. Ik kom ze overal tegen. Op wandelpaden, zandpaden, openbare weg en op de provinciale weg. Zelden lijken ze rekening te houden met andere weggebruikers. Ze schieten voor de auto langs en gaan er van uit dat ze overal voorrang hebben. Ze hebben haast. Hebben ze onderling een afgesproken puntentelling? Een wielrenner GTA? Kinderen laten schrikken 10 punten, schreeuwen tegen andere weggebruikers 5 punten en wandelaars de berm in drukken 20 punten? Of misschien dat ze voor een middag racen afspreken dat de verliezer trakteert op een biertje. Of nee, iets groters een etentje of misschien zelfs een weekendje weg, want haast hebben ze! 

 

 

Iedereen gaat ook aan de kant is mijn ervaring. Als je geluk hebt schreeuwen ze 'aan de kant'! en anders mag je hopen dat je net op het laatste moment opzij kunt stappen. Ja, en je moet wel, want zijn gaan hoe dan ook door! 

 

 

Kinderwagens,bakfietsen, honden, iedereen aan de kant!

Ik baal er van en merk dat ik ga generaliseren. Daar heb je er weer zo één! Klopt ook helemaal niets van, weet ik ook wel. Als het je maar vaak genoeg overkomt, dan is 1 plus 1 is 2. 

 

 

Dit asociale gedrag is overigens niet regio gebonden. Vorig jaar in Amersfoort werd tijdens een boswandeling een blinde dame met haar hulphond van de sokken gereden door een groep wielrenners. Dat ze maar uit haar doppen moet kijken werd haar toe geschreeuwd. De dame viel op de grond en haar hond kreeg een trap na. Uitgebreid is het op hart van Nederland geweest. Schokkend, kwetsend en traumatiserend, dat gaat gewoon veel te ver! Een beetje anticiperen en rekening houden is een kleine moeite. En dat je dan snelheid verliest, dat is dan maar zo. 

 

 

Mijn kinderen zijn nu zo ver, als ze een peloton aan zien komen, dan stappen ze van de fiets en wachten ze netjes langs de kant van de weg. Eigenlijk te gek voor woorden, maar wel de veiligste manier. 

Een leuk weetje, in het Engels spreek je fiets uit als bye sukkel! 

 

 

Foto bewerkt Bianca van Dijk