Column van Hindrik: Doodgewoon
21.Feb.2022
DOODGEWOON
Ik wil het dit keer eens hebben over de dood, zo dat is eruit. Eigenlijk wilde ik het er in mijn vorige column al over hebben maar omdat het een onderwerp is wat we het liefst zoveel mogelijk vermijden, ik ben daarin blijkbaar niet anders, besloot ik het juist over het tegenovergestelde te hebben. Over de lach en de
zin en onzin van feestdagen. Twee weken geleden kwam SIRE met het bericht dat ze een campagne gaan beginnen om de dood meer en beter bespreekbaar te maken. En natuurlijk hoort de dood doodgewoon bij het leven. Dus dacht ik laat ik bij deze mijn steentje hieraan bijdragen. De dood mag dan een zwaar onderwerp zijn, het is wel de enige zekerheid die we hebben in het leven en er is niemand die eraan ontkomt. Wat dat betreft best vreemd dat we er zo weinig over praten. Als ik voor mezelf spreek kan ik zeggen dat ik er al van kinds af aan door geïntrigeerd en gefascineerd ben. Wat gebeurt er nadat we
onze laatste adem hebben uitgeblazen? Het is waarschijnlijk de enige vraag die nooit en te nimmer beantwoord zal worden. Mensen die er niet meer zijn kunnen niet meer navertellen wat hen is overkomen en wij als levenden hebben geen idee wat ons te wachten staat als ons moment gekomen is.
Persoonlijk denk ik dat er niets is na de dood en is de toestand hetzelfde als voor de plezierige ontmoeting tussen zaadcel en eitje. Dat is namelijk hét moment waarop het allemaal begint en het leven een aanvang neemt waarna het in de vorm van een baby na negen maanden de baarmoeder verlaat. Voor
die ontmoeting tussen die belangrijke twee met grote gevolgen is er dus niets en na de dood ook niet, mijns inziens. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat ik niet gelovig ben. Zoals ik ook niet geloof in hemel en hel als twee afzonderlijke plekken buiten onze planeet. Hemel en hel maken we zelf hier op aarde en het hangt van de situatie af in welke van de twee wij ons bevinden.
Als het in ons leven rozengeur en maneschijn is kan dit hemels voelen, indien we ons in een oorlog bevinden en/of last hebben van hongersnood of op welke mogelijke manier dan ook geterroriseerd worden door geweld en onderdrukking kunnen we spreken van de hel op aarde. De opvattingen dat
een ziel na de dood naar de hemel gaat en monsters van mensen zullen branden in het vagevuur van de hel zijn aan mij dus niet besteed. Wat ik niet kan bevatten is het feit dat de dood voor eeuwig is. Aan alles komt een eind wordt gezegd maar aan de dood toch niet lijkt me. Het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen is ook een uitdrukking. Bij dat eeuwige kan ik me totaal geen voorstelling maken hoe graag ik het ook zou willen. Het klinkt in elk geval heel, heel, heel lang. Een 1 met honderdmiljard nullen erachter en dat is dan nog maar een fractie als we het over de eeuwigheid hebben. Ik denk dat het goed is dit onderdeel van het onderwerp hierbij te laten en het te hebben over de meer praktische kanten die erbij komen kijken. We hebben de keuze om na onze dood begraven of gecremeerd te worden. Er schijnt binnenkort ook een derde keuze mogelijk te zijn of misschien kan dit al maar ik wil het op dit moment even beperken tot de gebruikelijke twee. Persoonlijk kies ik voor crematie. Wat de muziek betreft die ik dan graag gedraaid wil hebben, daar ben ik nog niet uit.
Op dit moment zou ik Het Goede Doel met NOODUITGANG (waar is hier de nooduitgang?) wel leuk vinden. Om op deze manier toch met een komische noot te eindigen. Inmiddels heb ik zelf ook met crematies van dierbaren te maken gehad. Het hondje van mijn ouders, een beagle uit een proefdierenlaboratorium kreeg een spuitje bij de dierenarts vanwege een kankergezwel. Waarom mogen we dieren wel uit hun lijden verlossen en mensen die geestelijk en/of lichamelijk lijden vaak tot elke prijs zo nodig moeten laten leven? De zogenaamde pil van Drion zou hier uitkomst kunnen bieden en kunnen voorkomen dat mensen op een mensonterende wijze de hand aan zichzelf slaan mits dit natuurlijk op een uiterst vertrouwelijke, strikte en discrete manier gebeurt. Van het hondje heb ik persoonlijk afscheid kunnen nemen in een ruimte van de dierenambulance. Als ik ooit een vriendin heb gehad was zij het. Mijn vader moest op 78-jarige leeftijd de strijd tegen de ziekte van Parkinson opgeven. We hielden een condoleance in zorgcentrum De Hullen waar hij en mijn moeder sinds kort verbleven. De grote opkomst was een flink hart onder de riem. Een van de laatste crematies die ik heb bijgewoond was die van mijn moeder. Deze heb ik samen met mijn zus en zwager in goed overleg geregeld. Mijn moeder overleed zes dagen voor haar 81 ste verjaardag aan Alzheimer. Gezamenlijk hebben we besloten haar crematie
plaats te laten vinden op de dag waarop ze 81 zou zijn geworden om op deze manier invulling aan die dag te geven en haar verhaal op de datum op te laten houden waarop het 81 jaar daarvoor begonnen was. Op de condoleance heb ik nog een vier pagina’s tellende speech gehouden die vooral betrekking had op de zware, laatste jaren waarin we misschien wel meer met elkaar betrokken waren dan ooit. Het voelde zelfs of pas op dat moment de navelstreng werd doorgeknipt. Na die toespraak en het uitspreken van dankwoorden aan het personeel van zorgcentrum De Hullen voelde ik opluchting en dankbaarheid omdat dit het laatste was wat ik nog voor haar kon doen. Dus bedenk van tevoren hoe je een afscheid vorm wilt geven. We gaan namelijk maar een keer dood en het is doodzonde als een afscheid niet gaat zoals we het eigenlijk willen.
Hindrik vd Spoel
Ik wil het dit keer eens hebben over de dood, zo dat is eruit. Eigenlijk wilde ik het er in mijn vorige column al over hebben maar omdat het een onderwerp is wat we het liefst zoveel mogelijk vermijden, ik ben daarin blijkbaar niet anders, besloot ik het juist over het tegenovergestelde te hebben. Over de lach en de
zin en onzin van feestdagen. Twee weken geleden kwam SIRE met het bericht dat ze een campagne gaan beginnen om de dood meer en beter bespreekbaar te maken. En natuurlijk hoort de dood doodgewoon bij het leven. Dus dacht ik laat ik bij deze mijn steentje hieraan bijdragen. De dood mag dan een zwaar onderwerp zijn, het is wel de enige zekerheid die we hebben in het leven en er is niemand die eraan ontkomt. Wat dat betreft best vreemd dat we er zo weinig over praten. Als ik voor mezelf spreek kan ik zeggen dat ik er al van kinds af aan door geïntrigeerd en gefascineerd ben. Wat gebeurt er nadat we
onze laatste adem hebben uitgeblazen? Het is waarschijnlijk de enige vraag die nooit en te nimmer beantwoord zal worden. Mensen die er niet meer zijn kunnen niet meer navertellen wat hen is overkomen en wij als levenden hebben geen idee wat ons te wachten staat als ons moment gekomen is.
Persoonlijk denk ik dat er niets is na de dood en is de toestand hetzelfde als voor de plezierige ontmoeting tussen zaadcel en eitje. Dat is namelijk hét moment waarop het allemaal begint en het leven een aanvang neemt waarna het in de vorm van een baby na negen maanden de baarmoeder verlaat. Voor
die ontmoeting tussen die belangrijke twee met grote gevolgen is er dus niets en na de dood ook niet, mijns inziens. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat ik niet gelovig ben. Zoals ik ook niet geloof in hemel en hel als twee afzonderlijke plekken buiten onze planeet. Hemel en hel maken we zelf hier op aarde en het hangt van de situatie af in welke van de twee wij ons bevinden.
Als het in ons leven rozengeur en maneschijn is kan dit hemels voelen, indien we ons in een oorlog bevinden en/of last hebben van hongersnood of op welke mogelijke manier dan ook geterroriseerd worden door geweld en onderdrukking kunnen we spreken van de hel op aarde. De opvattingen dat
een ziel na de dood naar de hemel gaat en monsters van mensen zullen branden in het vagevuur van de hel zijn aan mij dus niet besteed. Wat ik niet kan bevatten is het feit dat de dood voor eeuwig is. Aan alles komt een eind wordt gezegd maar aan de dood toch niet lijkt me. Het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen is ook een uitdrukking. Bij dat eeuwige kan ik me totaal geen voorstelling maken hoe graag ik het ook zou willen. Het klinkt in elk geval heel, heel, heel lang. Een 1 met honderdmiljard nullen erachter en dat is dan nog maar een fractie als we het over de eeuwigheid hebben. Ik denk dat het goed is dit onderdeel van het onderwerp hierbij te laten en het te hebben over de meer praktische kanten die erbij komen kijken. We hebben de keuze om na onze dood begraven of gecremeerd te worden. Er schijnt binnenkort ook een derde keuze mogelijk te zijn of misschien kan dit al maar ik wil het op dit moment even beperken tot de gebruikelijke twee. Persoonlijk kies ik voor crematie. Wat de muziek betreft die ik dan graag gedraaid wil hebben, daar ben ik nog niet uit.
Op dit moment zou ik Het Goede Doel met NOODUITGANG (waar is hier de nooduitgang?) wel leuk vinden. Om op deze manier toch met een komische noot te eindigen. Inmiddels heb ik zelf ook met crematies van dierbaren te maken gehad. Het hondje van mijn ouders, een beagle uit een proefdierenlaboratorium kreeg een spuitje bij de dierenarts vanwege een kankergezwel. Waarom mogen we dieren wel uit hun lijden verlossen en mensen die geestelijk en/of lichamelijk lijden vaak tot elke prijs zo nodig moeten laten leven? De zogenaamde pil van Drion zou hier uitkomst kunnen bieden en kunnen voorkomen dat mensen op een mensonterende wijze de hand aan zichzelf slaan mits dit natuurlijk op een uiterst vertrouwelijke, strikte en discrete manier gebeurt. Van het hondje heb ik persoonlijk afscheid kunnen nemen in een ruimte van de dierenambulance. Als ik ooit een vriendin heb gehad was zij het. Mijn vader moest op 78-jarige leeftijd de strijd tegen de ziekte van Parkinson opgeven. We hielden een condoleance in zorgcentrum De Hullen waar hij en mijn moeder sinds kort verbleven. De grote opkomst was een flink hart onder de riem. Een van de laatste crematies die ik heb bijgewoond was die van mijn moeder. Deze heb ik samen met mijn zus en zwager in goed overleg geregeld. Mijn moeder overleed zes dagen voor haar 81 ste verjaardag aan Alzheimer. Gezamenlijk hebben we besloten haar crematie
plaats te laten vinden op de dag waarop ze 81 zou zijn geworden om op deze manier invulling aan die dag te geven en haar verhaal op de datum op te laten houden waarop het 81 jaar daarvoor begonnen was. Op de condoleance heb ik nog een vier pagina’s tellende speech gehouden die vooral betrekking had op de zware, laatste jaren waarin we misschien wel meer met elkaar betrokken waren dan ooit. Het voelde zelfs of pas op dat moment de navelstreng werd doorgeknipt. Na die toespraak en het uitspreken van dankwoorden aan het personeel van zorgcentrum De Hullen voelde ik opluchting en dankbaarheid omdat dit het laatste was wat ik nog voor haar kon doen. Dus bedenk van tevoren hoe je een afscheid vorm wilt geven. We gaan namelijk maar een keer dood en het is doodzonde als een afscheid niet gaat zoals we het eigenlijk willen.
Hindrik vd Spoel
.gif)
.png)
 Resato Hydrogen Technology.png)
