Column van Hindrik v/d Spoel : “NU HEEFT ZE GEEN LAMPION.â€
4.Apr.2022
Column van Hindrik v/d Spoel : “NU HEEFT ZE GEEN LAMPION.”
“Nu heeft ze geen lampion,” schijnt een van de eerste dingen te zijn geweest die ik heb gezegd nadat ik van mijn ouders te horen had gekregen dat er een zusje was geboren. Op zondag 11 november 1973 rond 5 uur in de middag. 11 november stond en staat als datum nog altijd gelijk aan Sint Maarten. Vandaar dat ik die uitspraak deed. Ik kan me niet herinneren of ik destijds zelf nog Sint Maarten gelopen heb.
Dit is een andere column dan gebruikelijk. Er is geen ander nieuws wat mij de afgelopen 2 weken zo bezig hield en wat mij ook nog wel even bezig zal houden. Zo dichtbij huis ook en tegelijkertijd zo triest. Ik ben nog niet eerder zo persoonlijk geweest maar dat maakt mij niet uit. Ik kan gewoonweg niet anders. Schrijven kan ik zien als werk, leuk werk in bijna alle gevallen, als een hobby maar ook zeker als een uitlaatklep om mezelf te uiten zoals dat dit keer zeker het geval is.
Het is inmiddels alweer 2 weken geleden dat ik een alarmerend telefoontje van mijn zwager kreeg dat mijn zus met de ambulance naar het ziekenhuis was gebracht. Nog dezelfde avond kreeg ik van hem te horen dat het medisch personeel aldaar ondanks alle inspanningen er niet in geslaagd was haar te redden. Wat zo mooi was begonnen op die 11 e november 1973 eindigde op zaterdag 19 maart 2022. Mijn jongere zus, Klaske, die daarnaast ook echtgenote en moeder van drie opgroeiende pubers was is er niet meer.
Binnen een tijdsbestek van 5 jaar ben ik na mijn vader en moeder nu ook mijn zus verloren. Ik ben de enige van ons gezin dat uit 4 gezinsleden bestond die nog over is. Dat voelt heel apart en het betekent voor mij het einde van een tijdperk.
Mijn zus en ik hadden geen hechte band, al hebben we altijd contact gehouden en zagen we elkaar voornamelijk met verjaardagen. Misschien verschilden we gewoon wel veel te veel van elkaar. Mensen die ons niet kenden zouden ons niet direct als broer en zus zien. Zij ging al op haar 19 e het huis uit om op kamers te gaan wonen, ik was pas 27 toen ik mijn eigen stek betrok. Ze stond al vroeg op eigen benen en volgde gaandeweg het gebruikelijke levenspad van huisje-boompje-beestje. Ze had een fijne vaste baan en was liefhebbende echtgenote en moeder.
Zij heeft de leeftijd van 50 jaar niet mogen halen. Ze werd slechts 48. Ik kan zeggen dat mijn leven pas echt is begonnen op mijn 50 ste . Heel lang ben ik op zoek geweest naar mijn eigen identiteit. Pas toen ik de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis) kreeg op mijn 46 ste vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en wist ik hoe ik in elkaar steek. Rond dezelfde tijd raakten mijn ouders hulpbehoevend en werd ik mantelzorger. Zij zijn er inmiddels niet meer. Samen met mijn zus heb ik destijds hun uitvaart geregeld. Wie had kunnen bedenken dat zij de volgende in lijn zou zijn om voorgoed vaarwel tegen te zeggen? Niemand.
Haar uitvaart was overigens indrukwekkend en vormde een waardig afscheid.
Een van de elementen was een fotopresentatie van haar leven. De eerste foto die getoond werd is de foto die ik hierbij met liefde deel omdat dit een andere column dan anders is en deze ervoor de gelegenheid perfect bij past. 11 november alias Sint Maarten zal voor mij altijd een speciale betekenis houden.
Dit was een speciale column om een bijzondere reden. Ik heb hem geschreven omdat dit er gewoon op deze manier uit moest en ik op deze manier een laatste groet aan mijn zus wil brengen.
De volgende zal weer een ‘normale’ zijn. Want als ik 1 ding weet is het dat ik niet zonder het schrijven kan. Als ik niet schrijf deug ik niet. En bovendien: wie schrijft die blijft.
Tot over 2 weken!
P.S. Vanaf deze plek wil ik ook iedereen bedanken voor de hartelijke steunbetuigingen in welke vorm dan ook. Ze betekenen voor mij een flink hart onder de riem.
“Nu heeft ze geen lampion,” schijnt een van de eerste dingen te zijn geweest die ik heb gezegd nadat ik van mijn ouders te horen had gekregen dat er een zusje was geboren. Op zondag 11 november 1973 rond 5 uur in de middag. 11 november stond en staat als datum nog altijd gelijk aan Sint Maarten. Vandaar dat ik die uitspraak deed. Ik kan me niet herinneren of ik destijds zelf nog Sint Maarten gelopen heb.
Dit is een andere column dan gebruikelijk. Er is geen ander nieuws wat mij de afgelopen 2 weken zo bezig hield en wat mij ook nog wel even bezig zal houden. Zo dichtbij huis ook en tegelijkertijd zo triest. Ik ben nog niet eerder zo persoonlijk geweest maar dat maakt mij niet uit. Ik kan gewoonweg niet anders. Schrijven kan ik zien als werk, leuk werk in bijna alle gevallen, als een hobby maar ook zeker als een uitlaatklep om mezelf te uiten zoals dat dit keer zeker het geval is.
Het is inmiddels alweer 2 weken geleden dat ik een alarmerend telefoontje van mijn zwager kreeg dat mijn zus met de ambulance naar het ziekenhuis was gebracht. Nog dezelfde avond kreeg ik van hem te horen dat het medisch personeel aldaar ondanks alle inspanningen er niet in geslaagd was haar te redden. Wat zo mooi was begonnen op die 11 e november 1973 eindigde op zaterdag 19 maart 2022. Mijn jongere zus, Klaske, die daarnaast ook echtgenote en moeder van drie opgroeiende pubers was is er niet meer.
Binnen een tijdsbestek van 5 jaar ben ik na mijn vader en moeder nu ook mijn zus verloren. Ik ben de enige van ons gezin dat uit 4 gezinsleden bestond die nog over is. Dat voelt heel apart en het betekent voor mij het einde van een tijdperk.
Mijn zus en ik hadden geen hechte band, al hebben we altijd contact gehouden en zagen we elkaar voornamelijk met verjaardagen. Misschien verschilden we gewoon wel veel te veel van elkaar. Mensen die ons niet kenden zouden ons niet direct als broer en zus zien. Zij ging al op haar 19 e het huis uit om op kamers te gaan wonen, ik was pas 27 toen ik mijn eigen stek betrok. Ze stond al vroeg op eigen benen en volgde gaandeweg het gebruikelijke levenspad van huisje-boompje-beestje. Ze had een fijne vaste baan en was liefhebbende echtgenote en moeder.
Zij heeft de leeftijd van 50 jaar niet mogen halen. Ze werd slechts 48. Ik kan zeggen dat mijn leven pas echt is begonnen op mijn 50 ste . Heel lang ben ik op zoek geweest naar mijn eigen identiteit. Pas toen ik de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis) kreeg op mijn 46 ste vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en wist ik hoe ik in elkaar steek. Rond dezelfde tijd raakten mijn ouders hulpbehoevend en werd ik mantelzorger. Zij zijn er inmiddels niet meer. Samen met mijn zus heb ik destijds hun uitvaart geregeld. Wie had kunnen bedenken dat zij de volgende in lijn zou zijn om voorgoed vaarwel tegen te zeggen? Niemand.
Haar uitvaart was overigens indrukwekkend en vormde een waardig afscheid.
Een van de elementen was een fotopresentatie van haar leven. De eerste foto die getoond werd is de foto die ik hierbij met liefde deel omdat dit een andere column dan anders is en deze ervoor de gelegenheid perfect bij past. 11 november alias Sint Maarten zal voor mij altijd een speciale betekenis houden.
Dit was een speciale column om een bijzondere reden. Ik heb hem geschreven omdat dit er gewoon op deze manier uit moest en ik op deze manier een laatste groet aan mijn zus wil brengen.
De volgende zal weer een ‘normale’ zijn. Want als ik 1 ding weet is het dat ik niet zonder het schrijven kan. Als ik niet schrijf deug ik niet. En bovendien: wie schrijft die blijft.
Tot over 2 weken!
P.S. Vanaf deze plek wil ik ook iedereen bedanken voor de hartelijke steunbetuigingen in welke vorm dan ook. Ze betekenen voor mij een flink hart onder de riem.
 Resato Hydrogen Technology.png)
.png)
.gif)
