Een historisch moment in mijn schrijverschap. Voor het eerst ben ik begonnen met het schrijven van een vervolg op een van mijn vorige boeken en wel ‘Blauw’ dat in december 2020 is verschenen. Hoofdpersoon hierin is de Groningse columnist Rob van Mook die in het genoemde boek iemand doodt en zich op die manier schuldig maakt aan doodslag. Hij heeft een korte gevangenisstraf uitgezeten, is geen columnist meer en werkt nu als afwasser in een restaurant. Binnen de kortste keren raakt hij opnieuw verzeild in heftige, levensbedreigende omstandigheden. Dat is alles wat ik er op dit moment over wil vertellen. De werktitel deel ik bij deze dan ook nog even: Droommoord. Een zogenoemd palindroom, van voor naar achter lees je hetzelfde woord als van achter naar voor. Ik kwam erop toen ik een tijdje terug The Shining keek waarin het woord redrum een speciale betekenis heeft, als je dit namelijk van achter naar voren leest staat er murder.

Het bovenstaande is een brug naar moord & doodslag in de samenleving. Hoe graag we dit ook uit onze maatschappij zouden willen verbannen zal het er altijd deel vanuit blijven maken. Een geweldloze samenleving en wereldvrede is niets meer dan een illusie. Ook de afgelopen week kwamen we in de media weer de nodige moord & doodslag verhalen tegen. De daders van de fatale moordaanslag op Peter R. de Vries kregen de eis van justitie te horen en mochten luisteren naar wat zijn kinderen hen te vertellen hadden hetgeen overigens weinig indruk op ze leek te maken. Het is niet meer dan terecht dat de eis levenslang is en dat ze ook echt nooit meer vrij komen. Zuur is alleen wel dat het hier om de uitvoerders gaat en niet om de opdrachtgever. Kleine visjes worden vaak gepakt terwijl de grote over het algemeen door de mazen van het net weten te glippen. En dan was er het misbruik van en de moord op de 9 – jarige Gino door de 22 – jarige Donny M. Schokkend en buitengewoon triest maar ik weet wel dat Gino niet het eerste slachtoffer is en ook zeker niet het laatste zal zijn. Want een geweldloze maatschappij is een utopie. Mensen als Donny M. zullen er altijd zijn. Volgende week of maand gebeurt het weer ergens anders. De garantie van 100 % bescherming bestaat niet. We moeten het accepteren hoe wrang het ook is vooral als het te dichtbij jezelf komt.

Ik herinner me nog maar al te goed de tienermoord op 2 juli 2013 hier in het dorp waar een jaloerse ex zijn voormalige vriendin om het leven bracht. Heel Roden was in shock. Ik ook. Waar zij woonde was slechts 2 straten verwijderd van mijn ouderlijk huis. En van waar ik nu woon is het slechts 5 minuten fietsen. Dan komt het letterlijk wel heel dichtbij.

In die tijd wilde ik ook een boek schrijven waarin de nodige moord & doodslag voorkwam maar ik kon het acuut niet meer. Een spannend verhaal schrijven terwijl in je eigen dorp iemand gruwelijk om het leven is gebracht. Ik kon het niet. Later wel weer. Eigenlijk is dit heel dubbel. Als in de realiteit dit soort dingen plaatsvinden vinden we het schokkend, verschrikkelijk en triest maar als dit in thrillers of horrorverhalen plaatsvind smullen we ervan. Dat wil zeggen de liefhebbers van deze genres waar ik zelf ook deel van uitmaak. Wat me bij de vraag brengt waar schrijvers en filmmakers in deze genres, inclusief ikzelf, onze inspiratie vandaan zouden moeten halen als we in een geweldloze samenleving zouden leven? Zouden het dan niet hele dunne boekjes en korte films worden?

Tenslotte denk ik dat iedereen een ander om het leven zou kunnen brengen.
Veel zo niet alles hangt af van de omstandigheden waarin jij je bevindt. Als je door tegenslag alles kwijt bent geraakt: baan, huis, familie en dus geld is de stap naar criminaliteit en mogelijk ook het doden van iemand anders niet zo heel ver weg. Als iemand werkelijk het bloed onder je nagels vandaan haalt en er kortsluiting in je hoofd ontstaat is het doden van zo’n kwelgeest een bijna logische stap. In zo’n geval gaat het om doodslag al is de scheidslijn tussen doodslag en moord soms flinterdun en moeilijk te bewijzen.

Er zijn meerdere vormen van terreur. Het is nog niet gebeurt en ik hoop dat het ook nooit gaat gebeuren maar als er terreur uitgeoefend gaat worden door het tegelijkertijd afsluiten van water, gas en elektriciteit is het denk ik slechts een kwestie van tijd voor het ieder voor zich gaat worden. En ik ben bang dat dit dan al heel snel het geval zal zijn. De menselijke beschaving is dan slechts een dun vliesje.


Ik ben mateloos gefascineerd door het menselijk brein en het is ook daarom dat mijn boeken zich afspelen in het hoofd van de hoofdpersoon. Op zich ‘normale’ mensen die door buitengewone omstandigheden op soms onorthodoxe manieren het hoofd boven water moeten zien te houden. Ik hoop zelf nooit in een positie te komen lijnrecht tegenover iemand anders te staan en een fatale beslissing te (moeten) nemen. Ik schrijf er liever over.