Van der Spoels Column: EGMUND AM MEER

Een klein weekje ertussenuit geweest naar Egmond aan zee. Voor het eerst in 5 jaar stapte ik op het station van Groningen weer eens in de trein. En bij deze mijn complimenten voor de NS. Ze reden stipt op tijd.

Het hotel waar ik verbleef lag dichtbij zee en was groot. Ik zou erbij wijze van spreken in kunnen verdwalen. Hoe anders was dat betreffende het bed in mijn kamer. Smal waarbij het niet ondenkbaar was eraf te vallen. Dit is niet gebeurd en het sliep verder best goed. Duurzaamheid staat hoog in het vaandel bij het hotel en ik kon daaraan bijdragen door mijn kamer niet elke dag schoon te laten maken en meerdere dagen dezelfde handdoeken te gebruiken. Dit was voor mij geen probleem en daarvoor werd ik elke dag beloond met 2 koffiemuntjes goed voor elke dag 2 gratis kopjes koffie in de brasserie van het hotel. Mijn kamer was voorzien van thee faciliteiten. Dus ook daar hoefde ik niets voor te betalen. Ontbijt zat bij de prijs inbegrepen evenals het bezoeken van het hotelzwembad. Zo kom ik door de zomer.

Nu ben ik niet de meest moderne en digitale man dus het eerste probleem deed zich al voor bij het openen van de deur van mijn kamer. De tijd dat je met een sleutel de deur opende is allang vervlogen. Het was de bedoeling de deur met een kaart te openen. Ik heb meegemaakt dat je hem door een opening in de deur moest steken maar dat was bij deze niet het geval. Er liepen net een paar gasten in de gang die mij vertelden dat ik de kaart voor een sensor op de deur moest houden waardoor hij openging. Het is allemaal zo makkelijk als je het eerst maar weet. Zoals een consumptieautomaat in het begin ook voor problemen kan zorgen. Op een avond was er een vrouw die slecht communiceerde met deze automaat. Er stond ook een Duitser bij. Met z’n drieën stonden we er maar te staan, de Duitser gaf aanwijzingen in het Duits, NATÜRLICH, en ik in het Engels. De vrouw bleef echter verstoken van haar flesje Spa rood. Uiteindelijk heb ik met mijn bankpasje haar begeerde flesje water te pakken gekregen waarna ze mij contant terugbetaalde. Ik had eerder op de dag al doorgekregen hoe het allemaal werkte, vandaar, en kon dus mooi de redder in nood uithangen.

Er stond ook een tv op mijn kamer. Jammer dat de zender waar ik tegenwoordig het meest naar kijk, Comedy Central, er niet op zat. Op dit kanaal kijk ik trouw naar FRIENDS . Een televisieserie uit eind jaren 90, begin jaren 0 waar ik destijds niet naar keek. Ik denk dat ik het destijds te populair vond, iedereen keek ernaar, dus ik niet. Nu ik er wel naar kijk moet ik zeggen dat het een heel goed geschreven en geacteerde serie is.
En in het nieuws waren de boerenprotestacties met storten van onder andere asbest op de snelweg. Onacceptabel vond premier Rutte. In dit kader moet ik bekennen dat ik ook iets gedaan heb wat niet acceptabel is. Ik heb bij een supermarkt in Egmond aan zee een plastic tas meegenomen zonder daarvoor te betalen. Ik kwam buiten en zag dat de tas om mijn pols hing. Aangezien er geen alarm afging ben ik niet teruggegaan. Maar ik was wel op mijn hoede. Toen ik een dag later over straat liep hoorde ik iemand achter mij zeggen: “Dat is hem.” en “Wij weten niet waar hij heengaat.” Ik ben snel doorgelopen. Nog een dag later terwijl ik bij een restaurant zat te eten zag ik aan de overkant 2 politieauto’s uit het niets opduiken. Ik dacht: nu ben ik erbij. Straks staan hier de mannen van een arrestatieteam compleet met kogelvrije vesten die mij in hechtenis nemen omdat ik een onbetaalde plastic tas uit een supermarkt heb mee gegrist. En ik zie de tweet van Rutte al: Het is onacceptabel en als zoiets gebeurt hoe diep ben je dan als bewoner gezonken. Het was slechts mijn fantasie die op hol sloeg en er gebeurde verder niets.

Er gebeurde uiteindelijk ook niks toen op de laatste avond drie dames van middelbare leeftijd langs mij en mijn kamer liepen en zeiden dat ze dachten dat mijn kamer de lift was. Ze hadden duidelijk plezier en ik nodigde ze uit om als ze zin hadden later alsnog naar mijn kamer te komen. Voor de gezelligheid. Ze kwamen niet…
Wat ik in de korte tijd dat ik in Egmond aan zee geweest ben wel heb gezien waren Duitsers, Duitsers en nog eens Duitsers. Kinderen, vaders, moeders, opa’s en oma’s. Links, rechts, voor en achter. Ik heb me zelfs even afgevraagd of we in 1945 wel werkelijk bevrijd zijn. Niet dat ik overigens iets tegen Duitsers heb. Maar het waren er wel héél veel. Ik heb volgens mij meer Duitsers dan Nederlanders gezien. Geen immigratie zoveel als van Duitsers. Ik zag en hoorde ze werkelijk overal. In de gangen van het hotel, tijdens het ontbijt, in het zwembad, in de winkel, op straat, op het strand. Ze zijn onder ons en nemen ons langzaam onze Nederlandse identiteit af… Duitsers…Je kunt ze niet ontlopen …Let heel goed op! De persoon naast je kan maar zo een Duitser zijn… Misschien ben ik inmiddels zelf ook wel een Duitser…HEINRICH VON DER SPUL.

Mijn verbeelding neemt het weer over, al vraag ik me stiekem af of ik wel in Egmond aan zee ben geweest of juist in EGMUND AM MEER!