BUBBEL

Rodermarkt is achter de rug. Niet dat het voor mij iets uitmaakt. Ik heb dit jaar
een bedrag van 40 cent eraan uitgegeven. Aan de collecte tijdens de optocht.
Contant geld heb ik vrijwel niet meer op zak, pasjes des te meer. Hoe meer
pasjes, hoe verwarrender het wordt en ik daardoor nog wel eens naar de
verkeerde grijp. In supermarkten kun je gebruik maken van de zelfscan. Alweer
iets dat onze maatschappij steeds individualistischer maakt. Ik doe er niet aan
en reken af bij een kassa met kassière. In het verleden kocht ik een
bioscoopkaartje bij iemand aan de kassa. Tegenwoordig doe je dat online. Het
maakt onze samenleving wellicht sneller en eenvoudiger maar niet persé
vriendelijker.

Om nog even op Rodermarkt terug te komen. Ik heb er weinig mee. Als kleuter
heb ik op een versierde wagen gezeten en volgens mij heeft die wagen toen
zelfs gewonnen. Destijds bestond nog de rijwielrally en daarin waren we met
onze klas Grieken als ik het me goed herinner. Dat was gelijk wel het meest
waardevolle wat ik in deze jaarlijkse feestweek heb opgedaan. De nacht van
Roden en doorzakken is bijvoorbeeld niet aan mij besteed. Zoals alcohol dat
sowieso niet is. Ik heb het wel eens geprobeerd. Bier vond ik bitter en heb het
daardoor slechts bij een paar slokjes gelaten. Jenever heb ik wellicht vreemd
genoeg iets meer ervaring mee. Als inspiratie voor een toenmalig videodrama
eind jaren 90 wilde ik ervaren hoe het voelt om aangeschoten te zijn. Hiertoe
nam ik in een kort tijdsbestek van ongeveer een uur zo’n 4 heldere borrels.
Effect diende zich al vrij snel aan. Ik had het gevoel in de draaimolen te zitten,
een kermisattractie was daar niet voor nodig en het lopen ging minder soepel
dan gebruikelijk. De volgende ochtend voelde ik me verdoofd, moe en licht in
het hoofd. Van misselijkheid en hoofdpijn had ik geen last, ik wil het dan ook
zeker niet als een kater bestempelen. Nadien heb ik dit ritueel nog een enkele
keer herhaalt. Per slot van rekening kun je niet op één been lopen. Wat ik eruit
ervaren heb is dat er in mij geen alcoholist zit. Als ik ’s morgens wakker werd na
het drinken van een paar borrels de avond tevoren had ik niet het idee: dit ga ik
vanavond weer doen.

Afgelopen dinsdag toch even over de markt gelopen, meer om buiten te zijn
dan dat ik echt interesse had voor de kraampjes die er stonden. Het waren er
beduidend minder dan in voorgaande jaren, de regen zal hier de voornaamste
reden voor geweest zijn. Bij een stand van het Dagblad van het Noorden
probeerde de verkoper iemand een soort van abonnement aan te smeren. Ik
brak even in tijdens het gesprek en vertelde dat ik voor het lezen van de krant
naar de bibliotheek ga omdat ik daar 4 dagbladen kan lezen zonder er iets voor
te hoeven betalen. De verkoper vond dat niet zo fijn en maande mij dan maar
naar de bibliotheek te gaan. Ik had dat wel willen doen maar deze was natuurlijk gesloten.

Waar een ander naar de kroeg gaat ga ik naar de bibliotheek. Niet om boeken
mee te nemen of terug te brengen maar om de krant te lezen aan de leestafel.
En niet alleen daarvoor. De bibliotheek is voor mij ook al heel lang een trefpunt
om andere mensen te ontmoeten. Zoals de tune van de comedyserie CHEERS:
‘SOMETIMES YOU WANNA GO WHERE EVERYBODY KNOWS YOUR NAME’. Ik en
met mij voornamelijk andere mannen behoren daar zo’n beetje tot het
meubilair. Het is ook die plek waar alweer een decennium geleden DE KRANT
rubriek STUURLUI AAN WAL ontstond waarin ik samen met een paar andere
RONERS commentaar gaf op het nieuws.

Hiermee meteen een bruggetje gelegd naar het nieuws wat ik net las. Veel
jongeren (12-25 jaar) denken, ook na de coronacrisis, regelmatig na over
suïcide. En 4 op de 10 mensen in Nederland voelt zich volgens het CBS
eenzaam. De moderne techniek zoals het zelf boodschappen scannen in de
supermarkt en het online kopen van kaartjes, waar mee ik dit stukje begon,
helpen hier niet bij en verergeren deze problemen mijns inziens alleen maar.
Techniek is absoluut een waardevol iets zolang dit het fysieke sociale contact
niet in de weg zit.

Het valt me dagelijks op hoeveel mensen vergroeid zijn met hun smartphone.
Hele volksstammen beleven hun leven via een schermpje en het lijkt me dat dit
niet gezond is. Iedereen zit tegenwoordig in zijn eigen BUBBEL en het is onder
andere hierdoor dat onze samenleving steeds individualistischer wordt en we
hiermee het belangrijke fysieke sociale aspect steeds meer uit het oog
verliezen. We worden door de media waaronder ook de sociale overprikkeld
met informatie. Op gezette tijden vind ik het noodzakelijk deze allemaal even
op pauze te zetten en in sociale gelegenheden zoals de bibliotheek,
winkelcentrum of het zwembad mensen te ontmoeten voor het broodnodige
sociale contact in zijn puurste vorm. We leven per slot van rekening met z’n
allen in een samenleving. Door ons blind te staren op een schermpje worden
we almaar individualistischer daardoor eenzamer waardoor klachten als stress,
depressie en suïcidale gedachten alleen maar verder toenemen. Dat moeten
we met z’n allen toch niet willen.