In de week dat Roden met een achttal moest spelen tegen Hoogeveen 1 maakten vijf spelers uit ons team gebruik van de regel dat je toch punten kunt krijgt in de interne competitie als je er voor kiest niet twee avonden achter het bord met de 64 velden plaats te nemen. Wat echter de meeste punten oplevert is gewoon winnen en dat is wat Lieuwe Boskma maandagavond deed tegen Ale Bakker. Daardoor sloeg Lieuwe een aardig gat met runner-up Tom Visser. Tom voelde zich al niet al te fit, bleef thuis om krachten te sparen voor de match tegen Hoogeveen maar gaf op de wedstrijddag aan teamleider van Spijker te kennen dat hij naar een vervanger moest gaan kijken. Gelukkig bleek Jan Duisterwinkel hart voor zijn club te hebben en daardoor wist Roden 1 toch met een achttal in Hoogeveen aan te treden.

 

Jan had maandagavond Gijs Hager een gevoelige nederlaag bezorgd maar in Hoogeveen moest hij al na een half uur zijn koning omleggen. Tegenstander Bart Romijn, die waarschijnlijk bij alle clubs in de NOSBO nog eens lid zal worden, maakte met een dame-offer en koningsaanval met de lichte stukken zeer snel een eind aan de toch al niet al hoog gespannen verwachtingen. Iets anders verging het good old Johan Zwanepol die twee avonden achter elkaar schaken het leukste van alles vindt. Op maandagavond overkwam hem weer wat al een paar keer eerder was gebeurd. Nadat er even een onderbreking was om de barrekening te betalen omdat het al bijna sluitingstijd was, glipte de concentratie weg en in een zo goed als gewonnen stelling tegen Menno Keizer zette hij een toren op de verkeerde plek om een vrijpion te onderscheppen waarna Menno met de verse dame de hele partij wist te winnen.

 

Op dinsdag, nota bene zijn 86ste verjaardag, nam hij plaats aan het tweede bord tegen een tegenstander met zo’n 300 ratingpunten meer. Dat krachtsverschil gold trouwens die avond voor alle Rodenaren aan alle borden en dat Johan pas als allerlaatste zijn 0 incasseerde toont zijn ongeëvenaarde vechtlust. Daarmee is ook het drama van Hoogeveen vermeld: inderdaad eindigde de tocht naar Zuid-Drenthe met een zelden vertoonde 8-0 nederlaag. En de enige die aanspraak had kunnen maken op het halve puntje van remise was Jan van Spijker die in een Russische verdediging (daar moet een meer passende naam voor verzonnen worden …) het spel wist af te wikkelen naar een eindspel met 6 pionnen elk, met de dames en ongelijke lopers. Voor kenners betekent dat in principe een remise tenzij er ergens nog een  val in de stelling te draaien is en dat lukte Jan’s tegenstander waarna met nog een paar seconden op te klok die val niet werd herkend en zo Jan alsnog de dame verloor.  Zoals hij zei, al mijn zetten waren goed behalve mijn laatste.