Column van Hindrik : WRITER’S BLUES
9.Jan.2023
WRITER’S BLUES
Ik begin met iedereen een gelukkig en gezond nieuwjaar te wensen!
Er wordt mij weleens gevraagd: “Is het soms niet moeilijk om een onderwerp voor een column te bedenken?”
Ik kan daar een eerlijk antwoord opgeven. Ja, dat is het af en toe best wel.
Zoals nu op dit moment bijvoorbeeld. Aan onderwerpen ontbreekt het niet. Ik kan het bijvoorbeeld hebben over de discussie over een landelijk vuurwerkverbod. Zo’n verbod heeft alleen zin als het ook gehandhaafd wordt.
Nu zijn er in de grote steden vuurwerkverboden maar gaat er toch genoeg de lucht in. Op die manier heeft zo’n verbod dus helemaal geen zin. Daarnaast kan ik het hebben over de nog immer voortdurende oorlog in Oekraïne, de gasprijzen die als een jojo stijgen en dan weer dalen of de prijzen van levensmiddelen in de supermarkt die alleen maar verder oplopen. Alleen wil ik daar dit keer helemaal niet over schrijven omdat het meer van hetzelfde is en belangrijker nog dat ik er zelf geen invloed op kan uitoefenen.
Ik wil het dit keer hebben over het schrijven zelf. Bij mijn vorige column heb ik mezelf eigenlijk voor het blok gezet: ik heb daarin onthuld dat het mijn voornemen is dit jaar zowel een fictieboek als een bundel van columns uit te brengen. Als een soort van stok achter de deur. Maar ja, wie A zegt hoort in
principe ook B te zeggen. Daar wringt de schoen dan enigszins, zoals gezegd ik heb mezelf op deze manier een beetje voor het blok gezet.
Een nieuw fictieboek schrijven gaat denk ik best een taaie klus worden. Al was het alleen maar omdat non fictie mij tegenwoordig een stuk makkelijker afgaat.
In het verleden vond ik mezelf enigszins buiten de maatschappij staan en zag ik mezelf als een outsider die er weinig moeite mee had om zich terug te trekken in zijn eigen cocon en daar een personage te creëren dat de hoofdrol speelde in een fictief verhaal.
Sinds ik deze column schrijf is fictie een beetje achtergebleven. Mijn voornemen is dit in 2023 weer op te pakken. Daarbij kan ik opmerken dat ik geen last heb van een WRITER’S BLOCK. Ik weet heel goed waarover ik ga schrijven. Sterker nog, ik heb tot nu toe al 3 x geprobeerd dit boek te schrijven.
Alleen wist ik even zovele keren niet hoe ik het zou laten eindigen. Laat ik het WRITER’S BLUES noemen. Ik weet nu van start tot finish hoe het zich gaat ontwikkelen en gaat eindigen. Natuurlijk ga ik dat hier en nu niet vertellen. Als het me dit keer lukt het te voltooien wil ik er wel de nodige exemplaren van
verkopen.
Alles wat ik er op dit ogenblik van prijs wil geven is dat het verhaal het midden houdt tussen thriller en horror met een psychologische inslag en een hart van drama.
Ik ga er een dezer dagen mee aan de slag. Afsluiten doe ik dit keer met een stukje tekst dat ik tegenkwam in een boek over schrijvers: Je moet gek zijn om schrijver te willen worden en je wordt vanzelf een gek als je een schrijver bent.
Ik laat het aan u over om mij hierop te beoordelen maar als ik op een kwade dag met een hakbijl een gat in de muur sla, daar mijn hoofd doorsteek en brul: ‘HERE’S JOHNNY!’ weet u dat het met mij volkomen uit de hand is gelopen.
Voor mensen die niet weten waar ik het hier over heb. Het komt uit de film The Shining waarin Jack Nicholson een volledig doorgedraaide schrijver speelt.
Hindrik v/d Spoel
Ik begin met iedereen een gelukkig en gezond nieuwjaar te wensen!
Er wordt mij weleens gevraagd: “Is het soms niet moeilijk om een onderwerp voor een column te bedenken?”
Ik kan daar een eerlijk antwoord opgeven. Ja, dat is het af en toe best wel.
Zoals nu op dit moment bijvoorbeeld. Aan onderwerpen ontbreekt het niet. Ik kan het bijvoorbeeld hebben over de discussie over een landelijk vuurwerkverbod. Zo’n verbod heeft alleen zin als het ook gehandhaafd wordt.
Nu zijn er in de grote steden vuurwerkverboden maar gaat er toch genoeg de lucht in. Op die manier heeft zo’n verbod dus helemaal geen zin. Daarnaast kan ik het hebben over de nog immer voortdurende oorlog in Oekraïne, de gasprijzen die als een jojo stijgen en dan weer dalen of de prijzen van levensmiddelen in de supermarkt die alleen maar verder oplopen. Alleen wil ik daar dit keer helemaal niet over schrijven omdat het meer van hetzelfde is en belangrijker nog dat ik er zelf geen invloed op kan uitoefenen.
Ik wil het dit keer hebben over het schrijven zelf. Bij mijn vorige column heb ik mezelf eigenlijk voor het blok gezet: ik heb daarin onthuld dat het mijn voornemen is dit jaar zowel een fictieboek als een bundel van columns uit te brengen. Als een soort van stok achter de deur. Maar ja, wie A zegt hoort in
principe ook B te zeggen. Daar wringt de schoen dan enigszins, zoals gezegd ik heb mezelf op deze manier een beetje voor het blok gezet.
Een nieuw fictieboek schrijven gaat denk ik best een taaie klus worden. Al was het alleen maar omdat non fictie mij tegenwoordig een stuk makkelijker afgaat.
In het verleden vond ik mezelf enigszins buiten de maatschappij staan en zag ik mezelf als een outsider die er weinig moeite mee had om zich terug te trekken in zijn eigen cocon en daar een personage te creëren dat de hoofdrol speelde in een fictief verhaal.
Sinds ik deze column schrijf is fictie een beetje achtergebleven. Mijn voornemen is dit in 2023 weer op te pakken. Daarbij kan ik opmerken dat ik geen last heb van een WRITER’S BLOCK. Ik weet heel goed waarover ik ga schrijven. Sterker nog, ik heb tot nu toe al 3 x geprobeerd dit boek te schrijven.
Alleen wist ik even zovele keren niet hoe ik het zou laten eindigen. Laat ik het WRITER’S BLUES noemen. Ik weet nu van start tot finish hoe het zich gaat ontwikkelen en gaat eindigen. Natuurlijk ga ik dat hier en nu niet vertellen. Als het me dit keer lukt het te voltooien wil ik er wel de nodige exemplaren van
verkopen.
Alles wat ik er op dit ogenblik van prijs wil geven is dat het verhaal het midden houdt tussen thriller en horror met een psychologische inslag en een hart van drama.
Ik ga er een dezer dagen mee aan de slag. Afsluiten doe ik dit keer met een stukje tekst dat ik tegenkwam in een boek over schrijvers: Je moet gek zijn om schrijver te willen worden en je wordt vanzelf een gek als je een schrijver bent.
Ik laat het aan u over om mij hierop te beoordelen maar als ik op een kwade dag met een hakbijl een gat in de muur sla, daar mijn hoofd doorsteek en brul: ‘HERE’S JOHNNY!’ weet u dat het met mij volkomen uit de hand is gelopen.
Voor mensen die niet weten waar ik het hier over heb. Het komt uit de film The Shining waarin Jack Nicholson een volledig doorgedraaide schrijver speelt.
Hindrik v/d Spoel
.png)
.gif)
 Resato Hydrogen Technology.png)
