Hoe was het weekend? Lees mee met Gea
13.Feb.2023
Goedemorgen op deze maandagmorgen, de 13de Februari
49 jaar geleden was het dat wij, manlief en ik, zelf nog kinderen eigenlijk, 19 en 21 jaar jong, vader en moeder werden van jou, onze oudste.
Wat waren we blij met je, wat was je gewenst. Heel bewust hadden we voor jou gekozen. Ja, je was een geschenk voor ons en de liefde was er al voor je geboorte.
Ik werd naar het mooie Huize Tavenier gestuurd, het duurde te lang. Je was te laat, 3 week zelfs volgens de arts. Het werd tijd dat je kwam.
3 dagen moest ik voor jou daar nog aan het werk en toen werd er eindelijk ingegrepen en kwam je met een Keizersnede, in het toenmalige Diakonessenziekenhuis op de wereld. Je geboorte was dus ook best wel een rollercoaster. Jouw geboorte dag, vandaag de 13de Februari.
En we denken nu 49 jaar geleden, tijd, wat is tijd...
En wat wordt je, nu 49 jaar later gemist, vooral op dit soort dagen.
3 en half jaar al weer, of zeggen we vaak, nog maar, is het dat we je kwijt zijn geraakt, dat jij voor je zelf koos, en uit het leven stapte, weer een rollercoaster in ons leven.
3 keer hebben we inmiddels je verjaardag gevierd, zonder jou, met het gevoel van het missen.
Zo ook gisteren, je was er niet bij.
Vandaag je bent er weer niet bij,
Wel in mijn hart, wel in ons leven, maar tastbaar, dat is er niet meer,
De zondag begon rustig, even een kopje koffie en wat eten, om dan in de auto te stappen en ergens heen te rijden.
Waar ook de rest van de Fam. staat waar we ons verzamelen, manlief zijn zussen en zwagers.
Er wordt een eindje gewandeld en dan daar op een mooie en nu ook bijzondere plek, nemen we afscheid van zijn ouders,
Us Heit en us Mem. We laten ze gaan, ze zijn weer samen.
Dan wandelen we terug, en gaan met elkaar iets drinken en iets eten in het restaurantje aan de rand van dit mooie gebied. Het voelt goed, het is fijn en gezellig, en het broodje zalm, goed belegd en smaakt ook nog prima. We proosten op de ouders en op het leven.
We rijden naar Roden terug en gaan in de ruststand, even alles laten bezinken, om dan gewoon de zondagmiddag te vullen met lezen, een spel op de laptop en muziek.
En voor je het weet is het tijd en lopen we naar onze andere zoon René, waar inmiddels ook de jongste is.
Samen met schoondochter en bonus kleinzoons lopen we naar het dorp, kleindochter moest werken, anders was ze er ook bij geweest.
We gaan uit eten in naam van onze oudste, onze zeeman ,hij hield zo smikkelen en smullen, en dan voor al op de BBQ.
Spareribs was wel zijn favoriet,
En op zijn verjaardag gaan we uit eten,
Andre gaf aan, Mam bij Onder de Linden kun je op zondags nu onbeperkt spareribs eten, zullen we dat doen, op de zondag
Dat zou mijn broer ook geweldig hebben gevonden, onbeperkt Spareribs.
Ja dat doen we, hij was er vaker niet bij op zijn verjaardag, we vierden het meestal in het weekend, als hij op zee zat, bij de Marine, dus ja dat doen we.
Dus lopen we daar heen,
Proosten we op hem ,die we missen en laten we het ons smaken.
Schoondochter en ik nemen een lekker stuk vis, de heren laten het zich smaken en nemen het ervan, 3 keer mogen ze aanvullen.
We noemen zijn naam en halen herinneringen op. Hij wordt ook bij dit soort leuke gebeurtenissen genoemd,
en ja ook hier is het missen van hem er.
Het missen, het wordt niet minder, de randjes, ze slijten enigszins.
Maar het missen ,nee dat wordt niet minder.
Maar we weten hij zou van dit alles zeggen, Jullie doen het goed,
En ja het voelde ook goed, het was lekker ,het was goed om het zo te doen.
Ja het was een weekend met een lach en een traan, maar ook een weekend waar van die mooie momenten in zaten, en die je er gewoon uit moet pikken.
Verdriet je leert er mee omgaan, vooral als je gewoon om je heen blijft kijken naar de mooie kleine dingen in je leven.
Nu dus op deze maandag, gewoon aan het werk, manlief is inmiddels op de fiets gestapt en onderweg naar de Norgerweg, en ik ga zo gewoon naar het Thomashuis, om daar mijn ding te doen.
Gewoon een maandag, met een net even iets anders gevoel de dag in stappend.
Hij loopt vandaag net even wat meer met ons mee
Maar we zeggen het wel vaker,
Wat in je hart zit, verdwijnt niet, het loopt met je mee, in je leven.
Het blijft een onderdeel van jezelf,
Fijne dag allemaal,
Laat het mooie het altijd winnen van het minder mooie...
Groetjes Gea
49 jaar geleden was het dat wij, manlief en ik, zelf nog kinderen eigenlijk, 19 en 21 jaar jong, vader en moeder werden van jou, onze oudste.
Wat waren we blij met je, wat was je gewenst. Heel bewust hadden we voor jou gekozen. Ja, je was een geschenk voor ons en de liefde was er al voor je geboorte.
Ik werd naar het mooie Huize Tavenier gestuurd, het duurde te lang. Je was te laat, 3 week zelfs volgens de arts. Het werd tijd dat je kwam.
3 dagen moest ik voor jou daar nog aan het werk en toen werd er eindelijk ingegrepen en kwam je met een Keizersnede, in het toenmalige Diakonessenziekenhuis op de wereld. Je geboorte was dus ook best wel een rollercoaster. Jouw geboorte dag, vandaag de 13de Februari.
En we denken nu 49 jaar geleden, tijd, wat is tijd...
En wat wordt je, nu 49 jaar later gemist, vooral op dit soort dagen.
3 en half jaar al weer, of zeggen we vaak, nog maar, is het dat we je kwijt zijn geraakt, dat jij voor je zelf koos, en uit het leven stapte, weer een rollercoaster in ons leven.
3 keer hebben we inmiddels je verjaardag gevierd, zonder jou, met het gevoel van het missen.
Zo ook gisteren, je was er niet bij.
Vandaag je bent er weer niet bij,
Wel in mijn hart, wel in ons leven, maar tastbaar, dat is er niet meer,
De zondag begon rustig, even een kopje koffie en wat eten, om dan in de auto te stappen en ergens heen te rijden.
Waar ook de rest van de Fam. staat waar we ons verzamelen, manlief zijn zussen en zwagers.
Er wordt een eindje gewandeld en dan daar op een mooie en nu ook bijzondere plek, nemen we afscheid van zijn ouders,
Us Heit en us Mem. We laten ze gaan, ze zijn weer samen.
Dan wandelen we terug, en gaan met elkaar iets drinken en iets eten in het restaurantje aan de rand van dit mooie gebied. Het voelt goed, het is fijn en gezellig, en het broodje zalm, goed belegd en smaakt ook nog prima. We proosten op de ouders en op het leven.
We rijden naar Roden terug en gaan in de ruststand, even alles laten bezinken, om dan gewoon de zondagmiddag te vullen met lezen, een spel op de laptop en muziek.
En voor je het weet is het tijd en lopen we naar onze andere zoon René, waar inmiddels ook de jongste is.
Samen met schoondochter en bonus kleinzoons lopen we naar het dorp, kleindochter moest werken, anders was ze er ook bij geweest.
We gaan uit eten in naam van onze oudste, onze zeeman ,hij hield zo smikkelen en smullen, en dan voor al op de BBQ.
Spareribs was wel zijn favoriet,
En op zijn verjaardag gaan we uit eten,
Andre gaf aan, Mam bij Onder de Linden kun je op zondags nu onbeperkt spareribs eten, zullen we dat doen, op de zondag
Dat zou mijn broer ook geweldig hebben gevonden, onbeperkt Spareribs.
Ja dat doen we, hij was er vaker niet bij op zijn verjaardag, we vierden het meestal in het weekend, als hij op zee zat, bij de Marine, dus ja dat doen we.
Dus lopen we daar heen,
Proosten we op hem ,die we missen en laten we het ons smaken.
Schoondochter en ik nemen een lekker stuk vis, de heren laten het zich smaken en nemen het ervan, 3 keer mogen ze aanvullen.
We noemen zijn naam en halen herinneringen op. Hij wordt ook bij dit soort leuke gebeurtenissen genoemd,
en ja ook hier is het missen van hem er.
Het missen, het wordt niet minder, de randjes, ze slijten enigszins.
Maar het missen ,nee dat wordt niet minder.
Maar we weten hij zou van dit alles zeggen, Jullie doen het goed,
En ja het voelde ook goed, het was lekker ,het was goed om het zo te doen.
Ja het was een weekend met een lach en een traan, maar ook een weekend waar van die mooie momenten in zaten, en die je er gewoon uit moet pikken.
Verdriet je leert er mee omgaan, vooral als je gewoon om je heen blijft kijken naar de mooie kleine dingen in je leven.
Nu dus op deze maandag, gewoon aan het werk, manlief is inmiddels op de fiets gestapt en onderweg naar de Norgerweg, en ik ga zo gewoon naar het Thomashuis, om daar mijn ding te doen.
Gewoon een maandag, met een net even iets anders gevoel de dag in stappend.
Hij loopt vandaag net even wat meer met ons mee
Maar we zeggen het wel vaker,
Wat in je hart zit, verdwijnt niet, het loopt met je mee, in je leven.
Het blijft een onderdeel van jezelf,
Fijne dag allemaal,
Laat het mooie het altijd winnen van het minder mooie...
Groetjes Gea