Column Margreet Medema: JORT
16.Aug.2023
Al meer dan 25 jaar zit ik in het onderwijs.  Ik schrijf columns over de kinderen die me het meeste zijn bijgebleven. Ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is.

Margreet Medema

 

 

JORT
''Kunnen we even bellen zometeen?'' appt mijn collega om 14.15. Ik ben meteen nieuwsgierig. Er is vast iets aan de hand, mijn collega vraagt zoiets niet vaak. Ik bel meteen. ''Ja hai'' zegt mijn collega en ik hoor meteen dat er wat is. ''Ik val maar even met de deur in huis, de moeder van Jort heeft kanker.'' Ik schrik me wezenloos en vraag naar meer details (eierstokkanker, met uitzaaiingen) Ik ben helemaal flabbergasted en we hangen al snel weer op.
's Avonds bellen we weer en meer uitgebreid en de volgende dag ga ik met lood in de schoenen naar school. Ik heb pleinwacht en zie de vader van Jort met de kinderen het schoolplein oplopen... En ook al denk ik stiekem ''ik doe net of ik hem niet zie'' toch verman ik mijzelf en loop ik naar hem toe. ''Ik weet niet wat ik moet zeggen, zeg ik. ''Geeft niks'' antwoordt hij ''zeg maar niks'' ''Ik zal goed op onze Jort letten'' kan ik nog uitbrengen en dan begin ik te huilen. De vader van Jort krijgt het ook te kwaad en meer ouders komen bij ons staan. Samen voelen we ons verdrietig maar ook daadkrachtig. We gaan het redden! Ik neem Jort mee in de klas en als een havik heb ik de hele dag een oog op hem.
Er volgt een spannende tijd, een periode tussen hoop en vrees. De moeder van Jort verschijnt al snel weer op het schoolplein, mager en met een hoofddoekje.
Op onze fijne school sta je nooit alleen dus ook Jort zijn moeder wordt omringd met goede zorgen. De tijd verstrijkt en de goede en slechte berichten wisselen elkaar af. Jort is stilletjes en timide op school, het enige wat hij nog graag doet is voetballen. Wij laten hem maar. Aan het einde van de dag is Jort altijd moe en wil hij graag naast juf zitten. Met de rest van de klas spreken we af dat Jort elke middag het extra hulpje is en dan naast juf mag zitten. Regelmatig valt hij tegen me aan in slaap, zijn duim in de mond. Mijn collega en ik hebben het zelf ook erg pittig deze keer. We hebben al veel meegemaakt samen maar dit hakt er extra in.
Andere collega's maken zich zorgen om ons ''ik hoorde jullie altijd al voordat ik jullie zag'', zegt een collega uit de middenbouw en dat geeft wel aan hoe stilletjes we ons door de school bewegen.
In december staat, na de chemo's, de grote operatie voor moeder gepland. De artsen slagen erin om alles weg te halen, inclusief de uitzaaiingen en vader belt euforisch naar school. Iedereen is blij en we denken dat we ons vanaf nu veel beter gaan voelen. Niks is echter minder waar.... Jort heeft moeite om de draad weer op te pakken, mijn collega valt uit met een burn out en de ouders van Jort zijn stil en teruggetrokken. Het wordt zomervakantie en Jort gaat naar groep 3.
De maanden verstrijken en zo op het oog lijkt alles weer normaal. Schijn bedriegt echter en in het najaar hoor ik van mijn collega van groep 3 dat de ouders van Jort uit elkaar zijn. Een paar weken later kom ik moeder tegen in de plaatselijke supermarkt en ze vertelt me hoe het met haar gaat. Het is een lang verslag, immers haar hele leven stond op zijn kop. Moeder vertelt over de ''mixed emotions'' die ze voelt. ''Ik heb de kanker overwonnen maar de liefde verloren'', besluit ze haar verhaal en ik kan niets anders dan haar een knuffel geven, midden in de Jumbo. Niets is zo onvoorspelbaar als het leven zelf denk ik bij mijzelf en gefrustreerd en verdrietig loop ik terug naar school.