Al meer dan 25 jaar zit Margreet Medema in het onderwijs.  Ze schrijft columns over de kinderen die haar het meeste zijn bijgebleven. Ze denkt dat het voor veel mensen herkenbaar is.




 

MEGAN

 

In augustus komt Megan op school. Een verlegen en onzeker meisje die alles heel spannend vind. Die het liefste bij mij blijft, mijn hand stevig vast houdt en de eerste dag eigenlijk alleen maar bij mij op schoot zit. Ik neem Megan die eerste dag mee naar verschillende activiteiten maar ze bekijkt ze wantrouwend en schudt dan vastbesloten nee. “Met jou mee juf” zegt Megan. De komende weken volgt Megan mij als een schaduw. Als iedereen gaat spelen in de hoeken blijft Megan bij mij staan. De hele klas doet zijn uiterste best voor onze Megan, vragen haar mee naar verschillende hoeken maar Megan kijkt ze met grote ogen aan en schudt dan met een trillend lipje nee. Ook mijn collega’s doen hun uiterste best voor Megan, ze vragen haar mee naar leuke activiteiten en stellen leuke spelletjes voor. Maar Megan wijkt niet van mijn zijde. Ik heb veel extra aandacht voor Megan, ik bereid haar voor op wat er komen gaat, ik leg haar uit wat we gaan doen en bespreek met haar de spannende dingen die er soms op een school gebeuren. En ik probeer haar vooral vertrouwen te geven. Ook haar ouders probeer ik vertrouwen te geven, het komt goed, het komt vanzelf, als ze 18 jaar is houdt ze echt mijn hand niet meer vast zeg ik gekscherend, het komt heus altijd goed. En het komt goed want heel langzaam bloeit Megan op, ze gaat eens spelen met de oudere meisjes van groep 3 in de pauze en krijgt een vaste vriendinnetje uit onze eigen groep. De collega’s en ik zien het vol blijdschap aan. Megan krijgt vertrouwen. Megan haar mooie gezichtje breekt open en wij zien haar vervolgens rennen over het schoolplein, horen haar zingen op de schommel en zien haar fanatiek fietsen. En wij, de collega’s en ik, zijn allemaal zo ontzettend blij. Het onderwijs is geen instituut van prestaties, streefdoelen en cito’s. Dit is het onderwijs; samen aandacht en zorg hebben voor alle kinderen maar vooral voor de kinderen die het extra nodig hebben.

 

OP 11 november vieren we Sint Maarten op school. We spelen het verhaal van Sint Maarten uit. Megan heeft zelf gekozen voor een hoofdrol en speelt deze met verve. Vol zelfvertrouwen straalt ze als een Romeinse soldaat op het podium en ze hakt zonder pardon de mantel van Sint Maarten doormidden. Alle honderd kinderen van onze school barsten in lachen uit om deze kleine, dappere en grappige soldaat. Megan kan het hele dorp verlichten zo straalt ze en mijn collega’s kijken allemaal trots naar dit kleine, dappere ding. Mijn directeur geeft mij een grote glimlach en een knipoog. En ik? Ik slik, slik nog eens, kijk wat krampachtig omhoog en veeg dan vlug een lastige traan weg. Wat een baan!