Column: Margreet Medema ''Dood''
8.Sep.2023
Al meer dan 25 jaar zit ik in het onderwijs. Ik schrijf columns over de kinderen die me het meeste zijn bijgebleven. Ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is.
Gr Margreet Medema
DOOD
“Mijn opa is dood gegaan” vertelt Lars op maandagmorgen en hij kijkt er verdrietig bij. “Ach lieverd toch” zeg ik. Hoe gaat het nu met je? “Goed hoor” zegt Lars, “ik heb een knuffel gekregen hij heet opa. Hij mag bij mij op schoot.” Normaal moet meegenomen speelgoed in de meeneembak maar dit keer zie ik het door de vingers. Een meisje uit mijn groep die graag een beetje “mee juft” doet haar mond open maar doet hem na enig nadenken ook weer dicht. “Dit is een uitzondering” zie ik haar denken en zo is het, dit is een uitzondering. Een opa die er ineens niet meer is. Heftig en ongrijpbaar voor een kleuter om mee te maken, de dood, zo abstract nog.
Als we buiten zijn en iedereen speelt mijmer ik verder en denk ik aan Jeroen die zijn vader verloor toen hij bij mij in de kleutergroep zat. Alweer 20 jaar geleden. Jeroen met zijn blauwe ogen en zijn blonde haren die na de kerkdienst blij riep “kom mee juf, we gaan naar het gat!” Die de volgende dag op school met Playmobil en autootjes de begrafenis naspeelde en in de zandbak steentjes, stokjes en kastanjes ging begraven. Die thuis nog vaak vroeg wanneer komt papa nu weer terug? Hoe lang duurt dood dan? Ik denk ook aan de moeder van Jeroen, zo ongelofelijk dapper en zo jong nog. Achterblijven met twee kleine kinderen. Gebroken van verdriet liep ze door het gangpad van de kerk, Jeroen aan haar hand. Hartverscheurend was dat beeld en het verdriet was voelbaar in de hele kerk. Al die jonge mensen die meevoelden met haar, het had immers ook jouw verhaal kunnen zijn…..
Ik kom terug in de realiteit omdat ik Lars hoor roepen, O-o-o-pa, O-o-o-pa , “ik schommel met opa juf en hij vind schommelen leuk! Eerst vond hij het spannend omdat opa’s nooit schommelen. Maar nu gaan we samen en samen met mij durft hij het wel!” De kinderen die staan te wachten zwijgen, normaal tellen ze tot 20 en dan mag de ander. Hier zijn ze erg strikt in (je mag niet terugtellen! Jij telt te vlug, jij slaat één over!) maar nu kijken ze toe hoe Lars met opa schommelt, steeds hoger en hoger. “Tot de hemel juf”, ik slik en zeg “ja lieverd tot in de hemel.”
Gr Margreet Medema
DOOD
“Mijn opa is dood gegaan” vertelt Lars op maandagmorgen en hij kijkt er verdrietig bij. “Ach lieverd toch” zeg ik. Hoe gaat het nu met je? “Goed hoor” zegt Lars, “ik heb een knuffel gekregen hij heet opa. Hij mag bij mij op schoot.” Normaal moet meegenomen speelgoed in de meeneembak maar dit keer zie ik het door de vingers. Een meisje uit mijn groep die graag een beetje “mee juft” doet haar mond open maar doet hem na enig nadenken ook weer dicht. “Dit is een uitzondering” zie ik haar denken en zo is het, dit is een uitzondering. Een opa die er ineens niet meer is. Heftig en ongrijpbaar voor een kleuter om mee te maken, de dood, zo abstract nog.
Als we buiten zijn en iedereen speelt mijmer ik verder en denk ik aan Jeroen die zijn vader verloor toen hij bij mij in de kleutergroep zat. Alweer 20 jaar geleden. Jeroen met zijn blauwe ogen en zijn blonde haren die na de kerkdienst blij riep “kom mee juf, we gaan naar het gat!” Die de volgende dag op school met Playmobil en autootjes de begrafenis naspeelde en in de zandbak steentjes, stokjes en kastanjes ging begraven. Die thuis nog vaak vroeg wanneer komt papa nu weer terug? Hoe lang duurt dood dan? Ik denk ook aan de moeder van Jeroen, zo ongelofelijk dapper en zo jong nog. Achterblijven met twee kleine kinderen. Gebroken van verdriet liep ze door het gangpad van de kerk, Jeroen aan haar hand. Hartverscheurend was dat beeld en het verdriet was voelbaar in de hele kerk. Al die jonge mensen die meevoelden met haar, het had immers ook jouw verhaal kunnen zijn…..
Ik kom terug in de realiteit omdat ik Lars hoor roepen, O-o-o-pa, O-o-o-pa , “ik schommel met opa juf en hij vind schommelen leuk! Eerst vond hij het spannend omdat opa’s nooit schommelen. Maar nu gaan we samen en samen met mij durft hij het wel!” De kinderen die staan te wachten zwijgen, normaal tellen ze tot 20 en dan mag de ander. Hier zijn ze erg strikt in (je mag niet terugtellen! Jij telt te vlug, jij slaat één over!) maar nu kijken ze toe hoe Lars met opa schommelt, steeds hoger en hoger. “Tot de hemel juf”, ik slik en zeg “ja lieverd tot in de hemel.”
.png)
.gif)
 Resato Hydrogen Technology.png)
