Column Margreet Medema: MITCHEL
25.Jan.2024
MITCHEL

 


In mijn beginjaren voor de klas combineerde ik mijn baan bij de kleuters met op vrijdag middag gymnastiek geven aan groep 5,6,7,8. De leukste activiteit vonden we allemaal voetbal! Ook al wist (en weet) ik er zelf niet van toch vond (en vind) ik voetbal geweldig om naar te kijken. Mijn jongensteam van dat schooljaar was erg fanatiek en trainde veel samen, op school, in het plaatselijke voetbalelftal en in alle pauzes. Ook dat jaar waren er weer school- voetbaltournooien en uiteraard schreven wij ons jongensteam in. De eerste rondes kwamen ze zoals verwacht glansrijk door en ook de regio finale was geen probleem. Bij elke winst waren de jongens euforisch en wij (de leerkrachten en de ouders) iets minder omdat elke winst betekende nog verder weg! Na de noordelijke kampioenschappen volgde het landelijk kampioenschap in Zwolle. Met bussen vol reden we vanuit Groningen naar Zwolle. Spandoeken, roltongen, fluitjes, slingers, we hadden werkelijk alles mee. Een van deze jongens sprong er echt uit. Mitchel. Mitchel was het talent van deze groep. Niemand was zo handig, behendig en talentvol met de bal als hij. We werden (op het nippertje, door penaltys) kampioen dat jaar en ik zal die blijde opgetogen koppies nooit vergeten.

Mitchel werd vervolgens uitgekozen om te komen trainen bij de belofte van FC Groningen. In zijn groen-witte trainingspak toog hij elke dag trouw naar het trainingscomplex van FC Groningen. Via mijn collega's hoorde ik hoe het met Mitchel ging. Het eerste jaar verliep alles soepel maar het tweede jaar werden de verhalen die mij ter ore kwamen al iets minder enthousiast. Na nog een jaar hoorde ik bijna niets meer over Mitchel.

 


Toen ik een tijdje later op het jaarlijkse dorpsfeest ineens Mitchel zag lopen moest ik even weten hoe het nu zat. Mitchel lacht hardop als ik hem van achteren besluip en zachtjes begin te zingen "laat ons weer eens juichen, FC - FC Groooooo- ningen!  "Ik voetbal niet meer bij FC Groningen" zegt hij dan, "ik heb het drie jaar gedaan. Het eerste jaar was geweldig, het tweede jaar al wat minder en in het derde jaar ging het op en af. Soms speelde ik geweldig, werd ik opgesteld, liep het super en op andere momenten was het gewoon k*t, ik had blessures, slechte dagen en werd soms ook gewoon niet geselecteerd omdat de trainer de voorkeur gaf aan iemand anders." "Ach jee" beantwoord ik hem en weet even niets te zeggen. "Sorry dat ik je zo onnadenkend besloop" zeg ik dan. Mitchel lacht en zegt met een grote grijns "zo ken ik je toch juf!" Ik lach maar wat en weet niet of dit nu een compliment of juist een belediging is. Mitchel vervolgt dan op serieuze toon; "ik kwam erachter dat het topsportleven ook veel nadelen had. Zoveel dingen moest ik overslaan, mocht ik niet doen. De offers die ik moest doen voelden gewoon steeds zwaarder en de concurrentie werd ook elk jaar groter. Ik wist gewoon niet meer wat ik wilde en wat ik moest doen. Uiteindelijk hadden we een gesprek met de coach en hij vroeg aan mijn ouders "willen jullie een kind of een kampioen?" en tegen mij zei hij "eigenaarschap, weet je nog? jij bent de baas. Jouw leven, jij bepaalt, jij kiest" Na een lang en goed gesprek met mijn ouders, en een avond in de kroeg met mijn vrienden grijnst hij, heb ik besloten om te stoppen" Ik moet het even op me laten inwerken en denk dan dat ik het begrijp. "Het leven gaat niet altijd om de eindbestemming. Het is de route die het interessant maakt" Mitchel knikt. We praten samen nog even verder over doelen stellen, keuzes maken en levensvreugde.

 


De volgende dag zie ik dat hij mij is gaan volgen op Instagram. In een DM zegt hij "leuk je weer gesproken te hebben juf, mooie columns hoor, wanneer schrijf je een stukje over mij?" ;-)


 

Lieve, vriendelijke, talentvolle maar bovenal verstandige topvoetballer van me; bij deze (hartje)

 

Margreet Medema

 

 

-advertentie-