Column Hindrik van der Spoel: ''1 APRIL !''
1.Apr.2024
1 APRIL !
Ik wens iedereen bij deze een vrolijke 2 e Paasdag. Mijn Pasen kan in elk geval niet meer stuk. Het heeft alles te maken met het ongelooflijke telefoongesprek dat ik onlangs heb gevoerd. Het lijkt een gewone maandagmorgen te worden zoals alle maandagochtenden. Rustig, saai zelfs dus zeker niet spectaculair om uit mijn plaat te gaan. De telefoon rinkelt. Half in dromenland en voor de andere helft wakker neem ik op.
“Spreek ik met Hindrik van der Spoel?” vraagt een stem die me vaag bekend voorkomt, met een enigszins Amerikaans accent, en die ik volgens mij wel eens op televisie heb gehoord. Al kan ik er niet direct een naam en gezicht bij bedenken.
“Correct. U spreekt met Hindrik van der Spoel.”
“Hindrik, dit is Paul Verhoeven.”
In een reflex verbreek in de verbinding. Op een maandagmorgen word ik door niemand minder dan Paul Verhoeven gebeld. Ik knijp in mijn arm om te kijken of ik droom of wakker ben. Ik krijg de indruk dat ik toch echt ontwaakt ben. Dan is er vast iemand die een grap met mij wil uithalen.
Op hetzelfde moment dat ik het denk gaat de telefoon opnieuw over. De nummerweergave is geheim. Zie je wel. Toch neem ik op.
“Hindrik, nogmaals met Paul Verhoeven. Waarom verbrak je de
verbinding?”
“Omdat ik niet kan geloven dat zo’n wereldberoemde regisseur als Paul Verhoeven uitgerekend mij gaat bellen.”
“Toch is het zo.”
“Ik wil bewijs daarvoor. Noem in elk geval drie Nederlandse en drie Amerikaanse films die je hebt gemaakt en de naam van een
Amerikaanse actrice met wie je wat onenigheid hebt gehad.”
“Turks Fruit, Soldaat van Oranje, Spetters. Robocop, Total Recall, Basic Instinct. En de naam van die Amerikaanse actrice met wie ik wat woordenwisselingen heb gehad is Sharon Stone.”
Het komt er allemaal in sneltreinvaart uit en opnieuw valt het Amerikaanse accent mij op.
“Meneer Verhoeven, ik begin te geloven dat u het werkelijk bent…”
“Alsjeblieft, geen gemeneer. Zeg maar gewoon Paul.”
“Oké, Paul. Wat verschaft mij de eer dat misschien wel de beste Nederlandse regisseur ooit die het ook in Amerika heeft gemaakt mij, en lokale columnist van DitisRoden.nl, belt?”
“Niet zo bescheiden, Hindrik. Je hebt meer gedaan, intussen ook vier boeken gepubliceerd.”
“Klopt.”
“Van je eerste boek Nachtzuster was ik danig onder de indruk…”
“Hoe kom je daaraan?”
“Dat doet er niet toe. Ik heb het in een ruk uitgelezen en was danig onder de indruk van de vier hoofdpersonages die toevallig allemaal vrouwen zijn. Voor mij de uitgelezen gelegenheid om eens een film te maken waarin vrouwen de dienst uitmaken en de hoofdrolspelers zijn. Ik heb andere projecten waar ik mee bezig was in de ijskast gezet en ga helemaal voor Nachtzuster. Het verhaal loopt als een trein en is lekker grimmig. Het past precies in het straatje van Spetters en De Vierde Man.”
“Dat is geweldig nieuws, Paul. Ik ben verbluft en weet niet meer wat ik moet zeggen.”
“Hoeft ook niet. Ik kan je bij deze meteen vertellen dat David Fincher een Amerikaanse versie van Nachtzuster gaat maken, getiteld Sister Morphine.”
Hoe graag ik ook zou willen, ik krijg geen woord meer uit mijn keel.
“Wij zullen elkaar de komende tijd nog vaker spreken.”
“Daar verheug ik me op Paul,” stamel ik.
Na de nodige beleefdheden onderling uitgewisseld te hebben hang ik beduusd op.
Hindrik v/d Spoel
Ik wens iedereen bij deze een vrolijke 2 e Paasdag. Mijn Pasen kan in elk geval niet meer stuk. Het heeft alles te maken met het ongelooflijke telefoongesprek dat ik onlangs heb gevoerd. Het lijkt een gewone maandagmorgen te worden zoals alle maandagochtenden. Rustig, saai zelfs dus zeker niet spectaculair om uit mijn plaat te gaan. De telefoon rinkelt. Half in dromenland en voor de andere helft wakker neem ik op.
“Spreek ik met Hindrik van der Spoel?” vraagt een stem die me vaag bekend voorkomt, met een enigszins Amerikaans accent, en die ik volgens mij wel eens op televisie heb gehoord. Al kan ik er niet direct een naam en gezicht bij bedenken.
“Correct. U spreekt met Hindrik van der Spoel.”
“Hindrik, dit is Paul Verhoeven.”
In een reflex verbreek in de verbinding. Op een maandagmorgen word ik door niemand minder dan Paul Verhoeven gebeld. Ik knijp in mijn arm om te kijken of ik droom of wakker ben. Ik krijg de indruk dat ik toch echt ontwaakt ben. Dan is er vast iemand die een grap met mij wil uithalen.
Op hetzelfde moment dat ik het denk gaat de telefoon opnieuw over. De nummerweergave is geheim. Zie je wel. Toch neem ik op.
“Hindrik, nogmaals met Paul Verhoeven. Waarom verbrak je de
verbinding?”
“Omdat ik niet kan geloven dat zo’n wereldberoemde regisseur als Paul Verhoeven uitgerekend mij gaat bellen.”
“Toch is het zo.”
“Ik wil bewijs daarvoor. Noem in elk geval drie Nederlandse en drie Amerikaanse films die je hebt gemaakt en de naam van een
Amerikaanse actrice met wie je wat onenigheid hebt gehad.”
“Turks Fruit, Soldaat van Oranje, Spetters. Robocop, Total Recall, Basic Instinct. En de naam van die Amerikaanse actrice met wie ik wat woordenwisselingen heb gehad is Sharon Stone.”
Het komt er allemaal in sneltreinvaart uit en opnieuw valt het Amerikaanse accent mij op.
“Meneer Verhoeven, ik begin te geloven dat u het werkelijk bent…”
“Alsjeblieft, geen gemeneer. Zeg maar gewoon Paul.”
“Oké, Paul. Wat verschaft mij de eer dat misschien wel de beste Nederlandse regisseur ooit die het ook in Amerika heeft gemaakt mij, en lokale columnist van DitisRoden.nl, belt?”
“Niet zo bescheiden, Hindrik. Je hebt meer gedaan, intussen ook vier boeken gepubliceerd.”
“Klopt.”
“Van je eerste boek Nachtzuster was ik danig onder de indruk…”
“Hoe kom je daaraan?”
“Dat doet er niet toe. Ik heb het in een ruk uitgelezen en was danig onder de indruk van de vier hoofdpersonages die toevallig allemaal vrouwen zijn. Voor mij de uitgelezen gelegenheid om eens een film te maken waarin vrouwen de dienst uitmaken en de hoofdrolspelers zijn. Ik heb andere projecten waar ik mee bezig was in de ijskast gezet en ga helemaal voor Nachtzuster. Het verhaal loopt als een trein en is lekker grimmig. Het past precies in het straatje van Spetters en De Vierde Man.”
“Dat is geweldig nieuws, Paul. Ik ben verbluft en weet niet meer wat ik moet zeggen.”
“Hoeft ook niet. Ik kan je bij deze meteen vertellen dat David Fincher een Amerikaanse versie van Nachtzuster gaat maken, getiteld Sister Morphine.”
Hoe graag ik ook zou willen, ik krijg geen woord meer uit mijn keel.
“Wij zullen elkaar de komende tijd nog vaker spreken.”
“Daar verheug ik me op Paul,” stamel ik.
Na de nodige beleefdheden onderling uitgewisseld te hebben hang ik beduusd op.
Hindrik v/d Spoel
 Resato Hydrogen Technology.png)
.png)
.gif)
