Column Margreet Medema: NIELS
16.Apr.2024

NIELS

 



 

Op een regenachtige najaarsdag komt Niels op school. Oudste zoon van de boer bij ons uit het dorp. Blond, blozende wangen en knalblauwe ogen. Een stevige handdruk volgt en Niels zet zijn klompjes keurig onder de kapstok. Wat heb ik een plezier met Niels. Hij is vrolijk, enthousiast en gek op trekkers. Van elke trekker weet hij de naam en regelmatig neemt hij op de vaste speelgoedmiddag zijn trekker of kiepauto mee. Van Niels leer ik allemaal woorden die ik nog helemaal niet kende. Cultivator, Diepwoeler en Verrijker (je bedoelt verrekijker? Nee juf!) Als we op een warme zomerdag buiten spelen in de zandbak doen alle kinderen braaf hun schoenen uit om heerlijk met blote voeten in het zand te kunnen. Zo ook Niels. Echter het plaatsje waar de schoenen staan is vol en Niels zet zijn net nieuwe stevige sandalen ergens anders neer. Als het tijd is om op te ruimen trekken alle kinderen hun schoenen weer aan maar Niels kijkt vertwijfeld rond.... "Waar zijn je schoenen Niels?" "Ik weet het niet meer" stamelt Niels. Hij kijkt nadenkend rond, vervolgens kijkt hij peinzend omhoog en mompelt dan in zichzelf "Ik heb het geloof ik niet in m'n hoofd bewaard" Ik sommeer iedereen om mee te helpen zoeken. Maar waar we ook zoeken de sandalen zijn weg. Ik begrijp er niks van maar vrees toch dat ze onder het zand beland zijn. Met lood in mijn schoenen en Niels op mijn heup loop ik om 15.15 naar moeder. "Ik heb slecht nieuws" zeg ik. Ze kijkt naar Niels zijn blote voeten en begint te lachen. "Schoenen kwijt?" "Ja" stamel ik. Moeder lacht en maakt er gelukkig geen groot probleem van.



Als Niels in groep 3 zit krijgen we nieuw zand in de zandbak. Ik zeg nog tegen moeder "we komen vast Niels zijn schoenen tegen" Tegen de graafwerkers die de hele zandbak leeghalen zeg ik nog "Wellicht kom je kinderschoenen tegen, breng ze dan alsjeblieft bij mij, ze zijn nog nieuw!" Maar nee hoor het zand wordt weg geschept en er wordt geen schoen gevonden... moeder en ik staan weer voor een raadsel.



Meer dan 20 jaar later wordt de school gesloopt. Buiten het dorp wordt een kind centrum gebouwd en de school als middelpunt van het dorp verdwijnt. Zelf werk ik inmiddels ergens anders maar via Social Media heb ik nog contact met verschillende ouders en collega's. Op een middag krijgen ik een privébericht via Facebook. Als ik het open zie ik dat het van de moeder van Niels is. Ze stuurt me alleen een filmpje door en verder niets. "Kijk zelf maar" heeft ze erbij geschreven. Ik roep mijn man erbij en we kijken samen maar het filmpje. We zien de sloop van de school. Het is heftig om te zien, al die herinneringen die ik aan deze fijne school heb, als een papieren huis kraken alle muren uit elkaar. Als bijna de hele school is neergehaald kijken mijn man en ik elkaar aan..."ik weet niet wat ze nu precies bedoelt" zeg ik. We kijken maar verder, na de school zijn nu de zandbak en de betonnen plantenbakken aan de beurt. Alles verdwijnt in de laadbakken. "Nou dat was het" zeg ik en sta op, "wacht even" zegt mijn man, "kijk!" Op onze computer zie ik nu dat de lange buxushaag uit de grond getrokken wordt. De minstens 15 meter lange dikke buxushaag die ons kleuterplein scheidde van de rest van de school wordt in plukken uit de grond getrokken. En dan, helemaal aan t einde van het filmpje zie ik het, uit de krochten van de dichte groene buxushaag rollen twee kindersandalen maat 24!!

 

Margreet Medema