Familie Lisnychyi moet opvanglocatie aan de Eerste Energieweg in Roden per direct verlaten
8.Aug.2024
Familie Lisnychyi moet opvanglocatie aan de Eerste Energieweg in Roden per direct verlaten
De familie bestaande uit vader Serhii, moeder Angelina en hun 2 zoons Rodion (17) en Bohdan (14) moeten van de gemeente Noordenveld weg uit de opvanglocatie voor Oekraïners in Roden. Het gezin denkt dat kritiek op het management hen zwaar wordt aangerekend en daardoor wordt overgeplaatst naar een locatie in Barneveld.
Angelina verbleef met haar 2 zonen sinds 2022 in het Langewold hotel in Roden, waarna ze in maart met haar man (kwam later naar Nederland) en kinderen kon verhuizen naar de Eerste Energieweg. Ze had een goed leven in Oekraine, tot de oorlog uitbrak.
Het gezin kreeg op 31 juli een brief van de gemeente, waarin werd medegedeeld dat zij vanaf 2 augustus niet meer welkom zijn in de opvang in Roden. De reden is dat zij herhaaldelijk de huisregels zouden hebben overtreden. Volgens de gemeente is daar al drie keer officieel een waarschuwing voor gegeven, en is het voor de veiligheid binnen de opvanglocatie noodzakelijk dat zij vertrekken. Het gezin moet zich melden bij de opvang in de gemeente Barneveld, op zo’n 180 kilometer afstand van hun huidige woonplaats. Er wordt omgeruild met een vrouw met kind, wat juist daar voor problemen heeft gezorgd wegens overmatig alcoholgebruik.
Ons leven is hier, wij verlangen naar rust, doen niemand kwaad. En dan krijg je dit bericht, alsof we weer terug zijn in Oekraïne. Ik slaap al dagen niet. Wij hebben geen idee over welke overtredingen ze het hebben. We zijn nooit ergens voor gewaarschuwd. Later kwam er een onofficieel briefje op tafel dat ik mijn kinderen te lang en te vaak alleen zou hebben gelaten. Zonder een logo of waar ergens voor getekend was. Voor alle aantijgingen aan ons adres is geen enkel bewijs aangeleverd door de gemeente.
Alles is gebaseerd op leugens, roddels en achterklap. Drijvende kracht achter deze actie is een groep van 11 jaloerse mede-cursisten van een lesgroep Nederlands, waarvan er een betrapt is op spieken tijdens een toetsafname. De gemeente stelt dat zij al jarenlang bijzondere overlast ervaren op de opvanglocatie, maar daar kan geen sprake van zijn omdat deze groep niet eens op de locatie woont.
Angelina werkt als psychotherapeut en trainer voor Vluchtelingenwerk en begeleidt andere Oekraïners die naar Nederland gevlucht zijn. Haar man Serhii is vrachtwagenchauffeur.
Rodion begint na de vakantie aan het voorbereidend jaar op het Alfa-college, om daarna bouwkunde te gaan studeren aan de Hanzehogeschool. Zijn broer start in september met havo-2, op de Lindenborg in Leek. Tenminste, dat is de bedoeling. Beiden basketballen bij Flying Red in Roden.
De grote vraag voor het gezin blijft ondertussen onbeantwoord: waarom moeten zij per direct weg? Het lijkt erop dat de familie een conflict heeft met het locatiemanagement van de opvang en dat kritiek op de gemeente Noordenveld niet wordt geaccepteerd. Een geluid dat we recentelijk ook van andere burgers uit onze gemeente hebben vernomen. Dat zegt Frans Labberton, die als docent lesgaf aan de leden van de familie Lisnychyi en hen begeleidt bij de inburgering. „Dit gezin werkt juist heel goed samen met de opvangmedewerkers. Angelina is tolk voor de gemeente, als die iets aan de bewoners wilden vertellen. Ook de andere bewoners staan achter dit gezin, ze zijn begonnen met handtekeningen te verzamelen, maar ze kunnen niets meer doen om dat alles op het laatste moment is gepland.
De vaste bewoners hebben hun schriftelijke steun betuigd aan de familie. Het is onvoorstelbaar en onbegrijpelijk dat de gemeente in de processtukken vermeldt dat deze steun onder dwang van de familie zou zijn verkregen. De familie wordt door de advocaat van de gemeente afgeschilderd als een familie die er maffiapraktijken op na houdt. Tien minuten voor de deadline voor het aanleveren van de stukken bij de Rechtbank Groningen werd de familie overladen door een grote hoeveelheid stukken van de advocaat van de gemeente waarin de rechtsregels met voeten worden getreden en hij minachtend omgaat met het basale recht van een vluchteling: een veilig dak boven het hoofd.
De familie zou allerlei waarschuwingen gehad hebben, maar daar is geen enkel deugdelijk bewijs voor aangeleverd. Aantoonbaar is echter dat de gemeente met twee maten meet omdat zij van de klagers uit de groep van 11 oogluikend allerlei zaken wél toestaat: relaties met beveiligers, het locatiemanagement en het management van de gemeente (!), inschrijvingen bij de Kamer van Koophandel op het opvangadres, het niet permanent verblijven op de opvanglocatie. Het is een eindeloze reeks van niet onderbouwde roddels waar de familie nu voor zou moeten boeten.
Het Alfa-college hult zich ondertussen in stilzwijgen terwijl ze juist het vermeende spiekgedrag snel zou moeten onderzoeken en afhandelen en het pestgedrag door de groep van 11 de kop in zou moeten drukken. De gemeente had de groep van 11 simpelweg naar het Alfa-college moeten verwijzen in plaats van hen de gelegenheid te geven om de familie Lisnycha te beschuldigen van allerlei ongefundeerde narigheid.
Labberton heeft flinke kritiek op het management van de opvanglocatie. Een opvang zou er moeten zijn om mensen in nood te helpen. Maar dat gebeurt absoluut niet. "Als je bijvoorbeeld niet aardig kijkt of je zegt ergens iets van, dan word je bedreigd", vertelt Angelina. "Ik voelde me niet veilig in mijn eigen land, ik dacht dat Nederland anders was, maar dat is dus niet zo."
Dit beeld wordt onafhankelijk van elkaar bevestigd door vrijwilligers en voormalig medewerkers die betrokken zijn bij de opvang van de Oekraïners. Er is sprake van een angstcultuur en een sfeer van repressie door een extern ingehuurd bureau van criminologen, waarbij bewoners het niet aandurven om te klagen over de gemeente. Een vertrouwenspersoon is niet benoemd. De gemeente noemt dit in de processtukken een uitzonderlijke situatie omdat het nog niet eerder is voorgekomen dat een familie zou worden uitgezet, maar dat komt omdat niemand van de bewoners het aandurft om de strijd met de gemeente aan te gaan.
Het gezin Lisnychyi heeft een advocaat in de arm genomen om uitzetting te voorkomen. Donderdag is een spoedzitting bij de voorzieningenrechter in Groningen. Het gezin wil dat de maatregel wordt
ingetrokken en in ieder geval wordt geschorst tijdens de bezwaarprocedure die zij gaat starten.
Een andere bewoonster vertelt nog een onwerkelijk verhaal. Ze wil anoniem blijven om problemen te voorkomen. Ook zij is 2 jaar geleden naar Roden gekomen en heeft in het Fletcherhotel gezeten. "Daar werd een man opgevangen, die erg agressief was. Hij wilde iets van mij, maar ik wilde dat niet. Ik werd door deze man bedreigd en voelde me niet prettig. Ik heb dit gemeld bij de locatie manager, we moesten maar met zijn 3en praten. Maar daardoor werd het alleen maar erger. Maar alles werd weg gewoven. Ik werkte ook in het hotel en de manager van Langewold zag het gebeuren. Hij liep naar de locatiemanager en toen kon het in 1 keer wel anders. Wij worden gewoon niet gehoord. Nederland zou staan voor vrijheid, maar dat is het niet. Ik voelde me in Oekraine, tussen de oorlog in, bij mijn familie nog veiliger dan hier."
Ze vertelt ons met tranen in haar ogen dat ze alleen naar Nederland is gekomen en haar zieke vader bij haar tante achterliet. Haar vaders gezondheid ging snel achteruit en met behulp van vrijwilligers die zich met hart en nieren inzetten voor vluchtelingen, werd alles geregeld, van ambulance vervoer , geld, de reis, de dokter, echt alles. Maar de vader kon niet bij haar in. Het werd maar uitgesteld en uitgesteld met smoesjes en toen was het voor haar vader te laat. "Als je maar doet wat zij willen dan doen ze nog iets voor je, maar dat is toch tegen je principes. Je wilt jezelf kunnen zijn en dat maakt ook dat je geen eenheid kunt worden op de opvang. Je voelt je gevangen op de opvang. Iedereen is bang, of beter gezegd wordt bang gemaakt."
We hebben de gemeente gevraagd om een reactie, maar zolang de zaak onder de rechter is kunnen zij hier niet op reageren.
De familie bestaande uit vader Serhii, moeder Angelina en hun 2 zoons Rodion (17) en Bohdan (14) moeten van de gemeente Noordenveld weg uit de opvanglocatie voor Oekraïners in Roden. Het gezin denkt dat kritiek op het management hen zwaar wordt aangerekend en daardoor wordt overgeplaatst naar een locatie in Barneveld.
Angelina verbleef met haar 2 zonen sinds 2022 in het Langewold hotel in Roden, waarna ze in maart met haar man (kwam later naar Nederland) en kinderen kon verhuizen naar de Eerste Energieweg. Ze had een goed leven in Oekraine, tot de oorlog uitbrak.
Het gezin kreeg op 31 juli een brief van de gemeente, waarin werd medegedeeld dat zij vanaf 2 augustus niet meer welkom zijn in de opvang in Roden. De reden is dat zij herhaaldelijk de huisregels zouden hebben overtreden. Volgens de gemeente is daar al drie keer officieel een waarschuwing voor gegeven, en is het voor de veiligheid binnen de opvanglocatie noodzakelijk dat zij vertrekken. Het gezin moet zich melden bij de opvang in de gemeente Barneveld, op zo’n 180 kilometer afstand van hun huidige woonplaats. Er wordt omgeruild met een vrouw met kind, wat juist daar voor problemen heeft gezorgd wegens overmatig alcoholgebruik.
Ons leven is hier, wij verlangen naar rust, doen niemand kwaad. En dan krijg je dit bericht, alsof we weer terug zijn in Oekraïne. Ik slaap al dagen niet. Wij hebben geen idee over welke overtredingen ze het hebben. We zijn nooit ergens voor gewaarschuwd. Later kwam er een onofficieel briefje op tafel dat ik mijn kinderen te lang en te vaak alleen zou hebben gelaten. Zonder een logo of waar ergens voor getekend was. Voor alle aantijgingen aan ons adres is geen enkel bewijs aangeleverd door de gemeente.
Alles is gebaseerd op leugens, roddels en achterklap. Drijvende kracht achter deze actie is een groep van 11 jaloerse mede-cursisten van een lesgroep Nederlands, waarvan er een betrapt is op spieken tijdens een toetsafname. De gemeente stelt dat zij al jarenlang bijzondere overlast ervaren op de opvanglocatie, maar daar kan geen sprake van zijn omdat deze groep niet eens op de locatie woont.
Angelina werkt als psychotherapeut en trainer voor Vluchtelingenwerk en begeleidt andere Oekraïners die naar Nederland gevlucht zijn. Haar man Serhii is vrachtwagenchauffeur.
Rodion begint na de vakantie aan het voorbereidend jaar op het Alfa-college, om daarna bouwkunde te gaan studeren aan de Hanzehogeschool. Zijn broer start in september met havo-2, op de Lindenborg in Leek. Tenminste, dat is de bedoeling. Beiden basketballen bij Flying Red in Roden.
De grote vraag voor het gezin blijft ondertussen onbeantwoord: waarom moeten zij per direct weg? Het lijkt erop dat de familie een conflict heeft met het locatiemanagement van de opvang en dat kritiek op de gemeente Noordenveld niet wordt geaccepteerd. Een geluid dat we recentelijk ook van andere burgers uit onze gemeente hebben vernomen. Dat zegt Frans Labberton, die als docent lesgaf aan de leden van de familie Lisnychyi en hen begeleidt bij de inburgering. „Dit gezin werkt juist heel goed samen met de opvangmedewerkers. Angelina is tolk voor de gemeente, als die iets aan de bewoners wilden vertellen. Ook de andere bewoners staan achter dit gezin, ze zijn begonnen met handtekeningen te verzamelen, maar ze kunnen niets meer doen om dat alles op het laatste moment is gepland.
De vaste bewoners hebben hun schriftelijke steun betuigd aan de familie. Het is onvoorstelbaar en onbegrijpelijk dat de gemeente in de processtukken vermeldt dat deze steun onder dwang van de familie zou zijn verkregen. De familie wordt door de advocaat van de gemeente afgeschilderd als een familie die er maffiapraktijken op na houdt. Tien minuten voor de deadline voor het aanleveren van de stukken bij de Rechtbank Groningen werd de familie overladen door een grote hoeveelheid stukken van de advocaat van de gemeente waarin de rechtsregels met voeten worden getreden en hij minachtend omgaat met het basale recht van een vluchteling: een veilig dak boven het hoofd.
De familie zou allerlei waarschuwingen gehad hebben, maar daar is geen enkel deugdelijk bewijs voor aangeleverd. Aantoonbaar is echter dat de gemeente met twee maten meet omdat zij van de klagers uit de groep van 11 oogluikend allerlei zaken wél toestaat: relaties met beveiligers, het locatiemanagement en het management van de gemeente (!), inschrijvingen bij de Kamer van Koophandel op het opvangadres, het niet permanent verblijven op de opvanglocatie. Het is een eindeloze reeks van niet onderbouwde roddels waar de familie nu voor zou moeten boeten.
Het Alfa-college hult zich ondertussen in stilzwijgen terwijl ze juist het vermeende spiekgedrag snel zou moeten onderzoeken en afhandelen en het pestgedrag door de groep van 11 de kop in zou moeten drukken. De gemeente had de groep van 11 simpelweg naar het Alfa-college moeten verwijzen in plaats van hen de gelegenheid te geven om de familie Lisnycha te beschuldigen van allerlei ongefundeerde narigheid.
Labberton heeft flinke kritiek op het management van de opvanglocatie. Een opvang zou er moeten zijn om mensen in nood te helpen. Maar dat gebeurt absoluut niet. "Als je bijvoorbeeld niet aardig kijkt of je zegt ergens iets van, dan word je bedreigd", vertelt Angelina. "Ik voelde me niet veilig in mijn eigen land, ik dacht dat Nederland anders was, maar dat is dus niet zo."
Dit beeld wordt onafhankelijk van elkaar bevestigd door vrijwilligers en voormalig medewerkers die betrokken zijn bij de opvang van de Oekraïners. Er is sprake van een angstcultuur en een sfeer van repressie door een extern ingehuurd bureau van criminologen, waarbij bewoners het niet aandurven om te klagen over de gemeente. Een vertrouwenspersoon is niet benoemd. De gemeente noemt dit in de processtukken een uitzonderlijke situatie omdat het nog niet eerder is voorgekomen dat een familie zou worden uitgezet, maar dat komt omdat niemand van de bewoners het aandurft om de strijd met de gemeente aan te gaan.
Het gezin Lisnychyi heeft een advocaat in de arm genomen om uitzetting te voorkomen. Donderdag is een spoedzitting bij de voorzieningenrechter in Groningen. Het gezin wil dat de maatregel wordt
ingetrokken en in ieder geval wordt geschorst tijdens de bezwaarprocedure die zij gaat starten.
Een andere bewoonster vertelt nog een onwerkelijk verhaal. Ze wil anoniem blijven om problemen te voorkomen. Ook zij is 2 jaar geleden naar Roden gekomen en heeft in het Fletcherhotel gezeten. "Daar werd een man opgevangen, die erg agressief was. Hij wilde iets van mij, maar ik wilde dat niet. Ik werd door deze man bedreigd en voelde me niet prettig. Ik heb dit gemeld bij de locatie manager, we moesten maar met zijn 3en praten. Maar daardoor werd het alleen maar erger. Maar alles werd weg gewoven. Ik werkte ook in het hotel en de manager van Langewold zag het gebeuren. Hij liep naar de locatiemanager en toen kon het in 1 keer wel anders. Wij worden gewoon niet gehoord. Nederland zou staan voor vrijheid, maar dat is het niet. Ik voelde me in Oekraine, tussen de oorlog in, bij mijn familie nog veiliger dan hier."
Ze vertelt ons met tranen in haar ogen dat ze alleen naar Nederland is gekomen en haar zieke vader bij haar tante achterliet. Haar vaders gezondheid ging snel achteruit en met behulp van vrijwilligers die zich met hart en nieren inzetten voor vluchtelingen, werd alles geregeld, van ambulance vervoer , geld, de reis, de dokter, echt alles. Maar de vader kon niet bij haar in. Het werd maar uitgesteld en uitgesteld met smoesjes en toen was het voor haar vader te laat. "Als je maar doet wat zij willen dan doen ze nog iets voor je, maar dat is toch tegen je principes. Je wilt jezelf kunnen zijn en dat maakt ook dat je geen eenheid kunt worden op de opvang. Je voelt je gevangen op de opvang. Iedereen is bang, of beter gezegd wordt bang gemaakt."
We hebben de gemeente gevraagd om een reactie, maar zolang de zaak onder de rechter is kunnen zij hier niet op reageren.
.gif)
.png)
 Resato Hydrogen Technology.png)
