ILLUSIE

Het kan je bijna niet ontgaan zijn dat het op 7 oktober een jaar geleden was dat terreurorganisatie HAMAS Israël binnenviel, daar een bloedbad aanrichtte en 240 mensen ontvoerde, Israëliërs maar ook buitenlanders. Het was het begin van een nieuw gewapend conflict of zeg maar gerust oorlog. Vredig is het daar eigenlijk nog nooit geweest. Op dit moment lijkt vrede misschien wel verder weg dan ooit. Libanon is er inmiddels ook flink bij betrokken om over Iran nog maar te zwijgen. Het Midden- Oosten is een groot kruitvat. Raketten vliegen over en weer. Het ene land bestookt het andere uit wraak. Oog om oog, tand om tand. Het toont maar weer eens aan dat oorlog waanzin is waar de onschuldige burger de dupe van is. Ik vind het verschrikkelijk dat HAMAS op 7 oktober 2023 een bloedbad aanrichtte en mensen ontvoerde. Net zo verschrikkelijk als de wraak van Israël, die HAMAS wil vernietigen, maar daarbij ook onschuldige burgers doodt. Het klinkt waarschijnlijk heel naïef maar ik pleit voor een diplomatieke oplossing om een einde te maken aan het zinloze bloedvergieten. Om gelijk daar achteraan met het cliché te komen dat waar 2 vechten er 2 schuld hebben. Al gaat het hier al niet eens meer om slechts 2 partijen. Het is al veel te veel uit de hand gelopen. En ik ben realistisch genoeg om te bedenken dat mochten er gesprekken komen deze waarschijnlijk op niets uit zullen lopen en het geweld gewoon doorgaat. Dit geldt overigens niet alleen voor het Midden-Oosten maar ook voor de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Misschien is de reden daarvoor wel dat geen van de betrokken partijen gezichtsverlies wil lijden en te trots is om een duimbreed aan de ander toe te geven. Dus gaan de gevechten gewoon door en krijg ik elke dag op het journaal weer beelden van verwoeste huizen en gedode burgers. Het ergste vind ik nog dat ze niet zoveel indruk meer op mij maken omdat ik het al talloze malen voorbij heb zien komen en het erop lijkt dat het niet heel snel anders zal gaan worden. Natuurlijk vind ik het hartverscheurend maar ik ben er niet meer door geschokt omdat het hoe ijskoud het ook mag klinken bijna gewoon is geworden. Dat mag eigenlijk nooit gebeuren maar dat is het al. Door middel van diplomatieke gesprekken tot een vreedzame oplossing komen waarbij alle strijdende partijen het nodige water bij de wijn zullen moeten doen is dus het enige wat ik kan bedenken om een eind te maken aan de barbaarsheid. Maar dat is denk ik een sprookje en ik geloof niet (meer) in sprookjes en zeker niet als het om deze conflictgebieden gaat. En toch… Deze kerst zal er weer gezongen worden: ‘Stille nacht. Heilige nacht.’ Hoe cynisch eigenlijk. Want dat er ooit wereldvrede zal komen is niets meer dan een illusie.