EEN ERVARING RIJKER

Het zit erop. De operatie is geslaagd, de tumor verwijderd. Ik ben weer uit het ziekenhuis en thuis. Ik kan erop terugkijken en ben een ervaring rijker. Ze zeggen dat je alles in het leven een keer meegemaakt moet hebben. Nu was dit natuurlijk niet iets waar ik op zat te wachten maar het was onvermijdelijk en ik heb het achter de rug. Het was voor het eerst in bijna 12 jaar dat ik in het ziekenhuis verbleef. In april 2013 werd bloedarmoede bij mij geconstateerd en niet zo’n klein beetje ook. Mijn HB gehalte in het bloed was 3,6 terwijl het normaal tussen de 7,5 en 8,0 moest zijn. Een opname op de spoedeisende hulp was nodig waar ik een bloedtransfusie kreeg. Dit gebeurde op een meer elegante manier dan graaf Dracula en andere vampiers het gewoon zijn te doen. Ik hoefde niet in nekken te bijten, het bloed liep via een infuus mijn ader in. Het ging daarbij om drie zakken bloed. Op het moment dat de transfusie voltooid was kon ik gelijk merken hoe ik weer blaakte van energie. Voor mij het ultieme bewijs hoe belangrijk bloed voor het menselijk lichaam is. Vorig jaar kreeg ik opnieuw te maken met bloedarmoede. Weliswaar niet zo alarmerend als in 2013 maar de oorzaak was aangrijpender. Een tumor in de dikke darm was de boosdoener en de veroorzaker van bloedarmoede dit keer. Een nieuwe opname in het ziekenhuis en een operatie waren dit keer nodig. Alvorens het zover was kreeg ik eerst nog een thuisopdracht. Twee liter van een laxerend middel drinken gecombineerd met twee liter ander vocht. In totaal dus vier liter en dat ook nog in een kort tijdsbestek van een aantal uren. Nu ben ik geen zware drinker en als het dan ook nog om iets gaat wat het smerigste is wat ik ooit heb moeten drinken was dat toch wel een hele opgave. Maar ik heb het volbracht. Maandagavond meldde ik mij in het ziekenhuis en kreeg ik een kamer toegewezen. Iedereen die wel eens in het ziekenhuis heeft gelegen weet hoe hectisch het er daar aan toegaat. Ik lag met meerdere patiënten op een kamer waarvan er een na een endeldarmverwijderingsoperatie een stoma aangemeten kreeg, een ander werd geholpen aan huidkanker. De een ging vroeg slapen, de ander vond het wel prettig om tot 3 uur ’s nachts tv te kijken, weliswaar met oordopjes in maar wel met veel lichtstraling. De laatste nacht werd ik naar een andere kamer overgebracht waar bejaarde patiënten lagen die veel zorg nodig hadden. Die kamer baadde de betreffende nacht in het licht en het ging ook nog eens vergezeld van riedeltjes afspelende apparatuur. Overprikkeling was bij mij op dat moment niet van de lucht. Zoals dat ook het geval was op de uitslaapkamer net na de operatie. Ik had het gevoel tussen droom en waakstand te zitten. Mannen en vrouwen in witte jassen naast mijn bed die mijn naam noemden terwijl ik niet wist of ik nu droomde of wakker was. Best wel beangstigend. Hallucinant bijna. Al drie dagen na de operatie ben ik weer thuis. Wat niet wil zeggen dat ik er nu weer helemaal ben. Het herstel zal de nodige tijd vergen en in kleine stapjes gaan. Van de hectiek van het ziekenhuis naar de stilte in huis. Van overprikkeling naar bijna prikkelarm. Het zal allemaal zijn tijd moeten hebben, ook herstel begint met de eerste stap. Die heb ik inmiddels gezet met bijvoorbeeld korte stukjes wandelen en fietsen en met het schrijven van deze column.

Hindrik v/d Spoel