HOLLEN OF STILSTAAN

In de vorige column kon ik al terugkijken op de medische perikelen die mij de afgelopen twee maanden bezig hebben gehouden. Nu kan ik het voorlopig helemaal afsluiten. Vorige week ben ik voor de definitieve uitslag van de operatie naar het ziekenhuis geweest. Al gelijk bij binnenkomst meldde de chirurg dat zij goed nieuws voor  me had. De tumor was helemaal verwijderd en van uitzaaiingen was geen sprake. Een enorme opluchting natuurlijk. Toch moet het allemaal mentaal nog even indalen. De afgelopen twee maanden waren niets minder dan een achtbaanrit waarin ik tussen hoop en vrees leefde. Ik leefde als het ware in een soort roes en nu dringt pas echt goed door in wat voor situatie ik me de afgelopen tijd bevond. Het zal allemaal zijn tijd moeten hebben, feit is dat ik weer vooruit kan kijken. Pas in juli moet ik weer bloed laten prikken en in december voor controle. Hiermee kan ik het onderwerp van de laatste drie columns afsluiten. Bij deze wil ik nogmaals iedereen bedanken voor de lieve en meelevende reacties die voor mij een flink hart onder de riem betekenden. Heel hartelijk dank. Zo, nu wil ik het eens een keer over iets anders hebben. En wel over het meest gebezigde onderwerp in de gesprekken tussen mensen, namelijk: het weer. Ik was namelijk behoorlijk verrast door het pak sneeuw dat afgelopen woensdag viel. Enerzijds omdat de winter praktisch geen bestaansrecht meer heeft en bijna volledig is opgeslokt door de herfst met zijn regen. Anderzijds omdat er wel wat sneeuw was voorspeld maar niet meer dan een centimeter of 3 tot 5. Dinsdag was er ook al wat sneeuw gevallen maar dat mocht bijna geen naam hebben. Ik ging er vanuit dat dit ook voor de woensdag zou gelden maar ik kwam bedrogen uit. Het bleef maar doorgaan tot er uiteindelijk een laag van 15 tot 20 centimeter lag. Voor zover ik me kan herinneren is het wel even geleden dat er voor het laatst zo’n pak viel. Al was het natuurlijk te verwaarlozen bij de sneeuw die er in februari 1979 viel en er sprake was van serieuze insneeuwing. Ik ben meer een fietser dan een wandelaar maar woensdag ben ik toch maar gaan lopen. Sinds mijn fietswiel ooit weggleed in de gladheid van de sneeuw en ik een flinke bloeduitstorting in de knie opliep denk ik wel twee keer na voor ik de fiets pak als er sneeuw ligt. Persoonlijk vind ik het wel een mooi plaatje die sneeuw en ook omdat de meeste wegen zo goed als schoon zijn en ik me toch op de fiets kon begeven. Als ik dit schrijf is de meeste sneeuw al voor de zon gesmolten. Was dit nu de winter? Als ik de weersverwachting mag geloven wordt het in de loop van de week zachter en kan het op vrijdag zomaar ergens in Nederland 15 graden worden en dat begint verdacht veel op voorjaar te lijken. Ja, dat is wel typisch iets Hollands. Van het ene uiterste in het andere, oftewel hollen of stilstaan.