Mensinghe Singers en Zeijer Compagnie zingen Margarethakerk plat Recensie

De Mensinghe Singers en de Zeijer Compagnie brachten op zondag 6 april een middag vol muzikale diversiteit en emotie in de sfeervolle setting van de volledig uitverkochte Margarethakerk. De kerk, met haar intieme ambiance, droeg bij aan de warme ontvangst van het enthousiaste publiek en zorgde voor een uitstekende akoestiek die de zang en muziek prachtig tot hun recht liet komen.
Ladyspeaker Tiny Renkema gaf informatie over beide koren. Het gemengd koor De Mensinghe Singers is opgericht in 2015 en bestaat dit jaar 10 jaar. Onder de enthousiaste leiding van Emile de Jonge zingen ze een zeer gevarieerd repertoire van evergreens, lichtklassieke en hedendaagse liedjes.

Tiny gaf bij de te zingen liederen achtergrondinformatie. Ze nodigde het koor uit om het concert te starten met het lied "Take Me Home, Country Roads" van John Denver. Met Ellen Wynia aan de vleugel wisten ze met hun zang de melancholische en nostalgische sfeer van het nummer perfect te vangen. Andere titels waren uit het leven gegrepen, zoals “Tears in heaven” van Eric Clapton en “Fields of Gold” van Sting.

Daarna stond De Zeijer Compagnie in het koor van de Margarethakerk. De Zeijer Compagnie is in 1994 opgericht als shantykoor. Na 10 jaar ontwikkelde het koor zich tot een driestemmig mannenkoor. Vorig jaar hebben ze hun 30 jarig bestaan gevierd met een mooi concert in café Hingstman. Hun repertoire varieert van semi-klassiek tot populair, van Schubert tot Leonard Cohen. De mannen zingen met grote inzet en enthousiasme. De warme klank van dit mannenkoor komt prachtig tot zijn recht in de uitstekende akoestiek van de Margarethakerk.

Dirigent Emile de Jonge leidt het koor met precisie en passie. Zijn duidelijke aanwijzingen en expressieve stijl zorgen ervoor dat elk stuk met de juiste emotie en dynamiek werd gebracht. Zijn invloed was vooral merkbaar in de complexe passages van "Ritters Abschied". Het “Alles wat ademt” is een aanklacht tegen de wapenwedloop. Rob de Nijs zong dit lied ook. Het riep bij menig aanwezige nostalgische gevoelens op.
De Mensinghe Singers gingen verder met emotionele liedjes, zoals “Fly with me”. Dit lied laat zien dat muziek en liefde kracht geeft. De dramatiek en de rijke harmonieën van het stuk werden door de zangers met veel overtuiging neergezet. Dat gold ook voor “Image” van John Lennon. Het is het officiële lied van Amnesty International.

De Zeijer Compagnie vervolgde hun optreden met “Waarom fluister ik je naam nog” van Benny Neyman over een oude vakantieliefde die geen vervolg kreeg. In "Die Zwölf Räuber" trad Onno Euverman als solist op. Het koor voerde het lied met veel gevoel en technische vaardigheid uit. “The Fields of Athenry” was een prachtige afsluiting van het eerste deel van het concert.
Na de pauze startte de Zeijer Compagnie met een lied van de Beach Boys: “In my room”. Nostalgie naar de puberteit, naar de slaapkamer waarin je je veilig voelt. Dan volgt het prachtige lied “Green green grass of Home” van Tom Jones waarmee de mannen wel raad wisten. Uit volle borst werd dit lied met een passend timbre ten gehore gebracht.

De Mensinghe Singers voegden aan “Roller Coaster”, een lied over het alledaagse leven, hun harmonieuze stemmen toe, wat resulteerde in een ontroerende en meeslepende vertolking. Bij “Door de wind” van Stef Bos werd bij menigeen de gevoelige snaar geraakt.
Bij de Zeijer Compagnie ging het vervolgens over rozen. Zowel bij “The Rose” van Bette Midler en bij “The Rose of Allendale” werd de balans tussen de stemmen uitstekend bewaard.
In “The way Old Friends do“ konden De Mensinghe Singers perfect de boodschap overbrengen dat een diepe en eerlijke vriendschap een heel leven lang meegaat. Berend knikte en fluisterde “in goede en slechte tijden”. In “Only Time” van Enya merkte je aan he fijngevoelige zingen en het harmonisch op elkaar afstemmen van de verschillende stemmen in het koor dat een hoge graad van precisie is bereikt.
Daarna gingen beide koren samen zingen. Eerst de canon “Banaha”. Het zingen van een canon is een uitdaging. Daar wisten de koren wel raad mee. Het lied werd uitgebalanceerd gezongen.
Het lied van Ede Staal “’t Zel weer veurjaor word’n” met solist Anne Ananias kregen we weer zin in het voorjaar.

"Sierra Madre del Sur" bracht een serene afsluiting van de middag, met een boodschap van hoop en verbinding die het publiek zichtbaar raakte. De uitvoering ervan was een hoogtepunt van de middag. Het publiek ging uit zijn dak.
Al met al was het concert van De Mensinghe Singers en De Zeijer Compagnie een indrukwekkende ervaring. De combinatie van een zorgvuldig gekozen repertoire, de getalenteerde koren en de inspirerende leiding van Emile de Jonge maakte het tot een middag om niet snel te vergeten.
Teun Pieters