85

De 85ste alweer. Inmiddels schrijf ik drie en een half jaar columns voor Dit is Roden.nl. Van ontroerend tot grappig. Vol zelfspot tot serieus. De reacties zijn eigenlijk altijd positief en daar ben ik blij mee en trots op. Opbouwende kritiek vind ik overigens ook prima. Soms heb ik genoeg inspiratie, een andere keer minder. Dit is zo’n keer. Natuurlijk is er genoeg om over te schrijven maar ik heb nu eens een keer geen zin om over oorlog & geweld of bijvoorbeeld het stuntelende kabinet te schrijven. Ik gooi het dit keer over een andere boeg en omdat dit stukje de titel 85 heeft ga ik bij deze terug naar 85. 1985 welteverstaan. Veertig jaar geleden. Aan het begin van het jaar restten mij de laatste loodjes van de vierde en tevens examenklas van de mavo. In mei van dat jaar sluit ik mijn mavo tijd met resultaat af in de vorm van een diploma. Destijds wist ik niet wat ik worden wilde als ik groot zou zijn, dat weet ik overigens nog steeds niet. Acteur of scenarioschrijver, oké, maar dat was meer een droom. Om nog geen directe keuze te hoeven maken over mijn toekomst besloot ik gewoon door te gaan op de ingezette weg van het algemeen voortgezet onderwijs en dus met de havo. Dat dit toch wel even wat anders was dan de mavo daar werd ik gelijk mee geconfronteerd. Mijn schoolcijfers leken wel de toto, vooral het getal 3 was prominent aanwezig. Het was dan ook helemaal niet zo vreemd dat mijn ‘contract’ met 4 havo met een jaar werd verlengd. Er was toch ook een positieve kant. Voor het eerst kwam ik in aanraking met toneelspelen dat door leerlingen van de school werd opgevoerd. Reist u mee met Romeo en Julia? heette het toneelstuk waarin ik een rol kreeg. En wel die van William Shakespeare. ‘Zijn of niet meer zijn dat is de vraag’ was misschien wel mijn belangrijkste tekst. Dat ik destijds een acteur was wil ik niet direct zeggen, het was in elk geval een begin. Mijn ambities waren in die tijd wel ontzettend groot. Als ik dan toch acteur wilde worden dan gelijk Nederland maar overslaan en het in Engeland proberen. Een penvriendin van mij uit dit land had een vader bij de BBC werken. Dus trok ik gelijk de stoute schoenen aan en schreef een idee voor een film die zich in Amerika zou afspelen. Gelijk hoog inzetten en dus wilde ik er zelf ook de hoofdrol in spelen. Uit moreel oogpunt vertelde ik erbij dat de opbrengsten naar Ethiopië zouden gaan in navolging van Band Aid en Live Aid. Het zette geen zoden aan de dijk. Ik kreeg keurig een brief terug van de BBC waarin ze vertelden dat ze niet op mijn aanbod in konden gaan. Jammer, de BBC zal nooit weten of er aan mij een acteur/scenarioschrijver talent aan mij verloren is gegaan. Over talent gesproken. Een sporttalent ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Bij hoogspringen sprong ik veel liever onder de lat door dan eroverheen en bij het samenstellen van een team voor een wedstrijdje voetbal, handbal of iets dergelijks werd ik altijd als laatste gekozen. Ook interesseerde het me niet of we een wedstrijd nu wonnen of verloren. Alleen door die simpele reden verloor het team waarin ik speelde misschien wel de wedstrijd. Het is wellicht wat laat, maar bij deze alsnog mijn oprechte excuses. En daar sluit ik deze column over mijn herinneringen aan 1985 bij deze mee af. Dit was de 85ste dus. Ik zeg, op naar de 100!