Column van Hindrik : BUBBEL

BUBBEL Rodermarkt is achter de rug. Niet dat het voor mij iets uitmaakt. Ik heb dit jaar een bedrag van 40 cent eraan uitgegeven. Aan de collecte tijdens de optocht. Contant geld heb ik vrijwel niet meer op zak, pasjes des te meer. Hoe meer pasjes, hoe verwarrender het wordt en ik daardoor nog wel eens naar de verkeerde grijp. In supermarkten kun je gebruik maken van de zelfscan. Alweer iets dat onze maatschappij steeds individualistischer maakt. Ik doe er niet aan en reken af bij een kassa met kassière. In het verleden kocht ik een bioscoopkaartje bij iemand aan de kassa. Tegenwoordig doe je dat online. Het maakt onze samenleving wellicht sneller en eenvoudiger maar niet persé vriendelijker. Om nog even op Rodermarkt terug te komen. Ik heb er weinig mee. Als kleuter heb ik op een versierde wagen gezeten en volgens mij heeft die wagen toen zelfs gewonnen. Destijds bestond nog de rijwielrally en daarin waren we met onze klas Grieken als ik het me goed herinner. Dat was gelijk wel het meest waardevolle wat ik in deze jaarlijkse feestweek heb opgedaan. De nacht van Roden en doorzakken is bijvoorbeeld niet aan mij besteed. Zoals alcohol dat sowieso niet is. Ik heb het wel eens geprobeerd. Bier vond ik bitter en heb het daardoor slechts bij een paar slokjes gelaten. Jenever heb ik wellicht vreemd genoeg iets meer ervaring mee. Als inspiratie voor een toenmalig videodrama eind jaren 90 wilde ik ervaren hoe het voelt om aangeschoten te zijn. Hiertoe nam ik in een kort tijdsbestek van ongeveer een uur zo’n 4 heldere borrels. Effect diende zich al vrij snel aan. Ik had het gevoel in de draaimolen te zitten, een kermisattractie was daar niet voor nodig en het lopen ging minder soepel dan gebruikelijk. De volgende ochtend voelde ik me verdoofd, moe en licht in het hoofd. Van misselijkheid en hoofdpijn had ik geen last, ik wil het dan ook zeker niet als een kater bestempelen. Nadien heb ik dit ritueel nog een enkele keer herhaalt. Per slot van rekening kun je niet op één been lopen. Wat ik eruit ervaren heb is dat er in mij geen alcoholist zit. Als ik ’s morgens wakker werd na het drinken van een paar borrels de avond tevoren had ik niet het idee: dit ga ik vanavond weer doen. Afgelopen dinsdag toch even over de markt gelopen, meer om buiten te zijn dan dat ik echt interesse had voor de kraampjes die er stonden. Het waren er beduidend minder dan in voorgaande jaren, de regen zal hier de voornaamste reden voor geweest zijn. Bij een stand van het Dagblad van het Noorden probeerde de verkoper iemand een soort van abonnement aan te smeren. Ik brak even in tijdens het gesprek en vertelde dat ik voor het lezen van de krant naar de bibliotheek ga omdat ik daar 4 dagbladen kan lezen zonder er iets voor te hoeven betalen. De verkoper vond dat niet zo fijn en maande mij dan maar naar de bibliotheek te gaan. Ik had dat wel willen doen maar deze was natuurlijk gesloten. Waar een ander naar de kroeg gaat ga ik naar de bibliotheek. Niet om boeken mee te nemen of terug te brengen maar om de krant te lezen aan de leestafel. En niet alleen daarvoor. De bibliotheek is voor mij ook al heel lang een trefpunt om andere mensen te ontmoeten. Zoals de tune van de comedyserie CHEERS: ‘SOMETIMES YOU WANNA GO WHERE EVERYBODY KNOWS YOUR NAME’. Ik en met mij voornamelijk andere mannen behoren daar zo’n beetje tot het meubilair. Het is ook die plek waar alweer een decennium geleden DE KRANT rubriek STUURLUI AAN WAL ontstond waarin ik samen met een paar andere RONERS commentaar gaf op het nieuws. Hiermee meteen een bruggetje gelegd naar het nieuws wat ik net las. Veel jongeren (12-25 jaar) denken, ook na de coronacrisis, regelmatig na over suïcide. En 4 op de 10 mensen in Nederland voelt zich volgens het CBS eenzaam. De moderne techniek zoals het zelf boodschappen scannen in de supermarkt en het online kopen van kaartjes, waar mee ik dit stukje begon, helpen hier niet bij en verergeren deze problemen mijns inziens alleen maar. Techniek is absoluut een waardevol iets zolang dit het fysieke sociale contact niet in de weg zit. Het valt me dagelijks op hoeveel mensen vergroeid zijn met hun smartphone. Hele volksstammen beleven hun leven via een schermpje en het lijkt me dat dit niet gezond is. Iedereen zit tegenwoordig in zijn eigen BUBBEL en het is onder andere hierdoor dat onze samenleving steeds individualistischer wordt en we hiermee het belangrijke fysieke sociale aspect steeds meer uit het oog verliezen. We worden door de media waaronder ook de sociale overprikkeld met informatie. Op gezette tijden vind ik het noodzakelijk deze allemaal even op pauze te zetten en in sociale gelegenheden zoals de bibliotheek, winkelcentrum of het zwembad mensen te ontmoeten voor het broodnodige sociale contact in zijn puurste vorm. We leven per slot van rekening met z’n allen in een samenleving. Door ons blind te staren op een schermpje worden we almaar individualistischer daardoor eenzamer waardoor klachten als stress, depressie en suïcidale gedachten alleen maar verder toenemen. Dat moeten we met z’n allen toch niet willen.