IJspret in Zevenhuizen, waar de winter even wint (video+foto's)
IJspret in Zevenhuizen, waar de winter even wint
Het is tweede kerstdag. Zevenhuizen. Elf uur in de ochtend. De deur van de ijsbaan gaat open en daar is het geluid dat erbij hoort. Het schrapen van ijzers, het lachen van kinderen, de eerste voorzichtige slagen op het ijs. Winter, heel even zoals hij bedoeld is.
Na Tolbert, dat zich op eerste kerstdag al mocht melden, is Zevenhuizen nu aan de beurt. En hoe. De vorst heeft zijn werk gedaan. Nacht na nacht, genadeloos en precies genoeg. Het ijs ligt er strak bij, dik genoeg, betrouwbaar. Schaatsen kan. Gewoon, zonder mitsen en maren.
Elders is het behelpen. Nieuw Roden, Roden, Peize. Oude ijsbanen, grote plassen water, diepe kuilen. Het ijs wil daar nog niet. Of misschien beter gezegd, het kan daar niet meer. De winters zijn veranderd en de banen zijn niet meegegaan. Een paar koude nachten zijn niet langer voldoende om het wonder te laten gebeuren.
Zevenhuizen laat zien hoe het ook kan. Met een paar nachten matige vorst, rond de min vijf, ligt het ijs er al. Soms dun, soms amper een centimeter, maar genoeg om te glijden, te lachen, te vallen en weer op te staan. Zolang de kou blijft, blijft het plezier.
En zo wint de winter hier vandaag even. Met koude wangen, warme chocolademelk en het besef dat schaatsen in het dorp nog altijd kan. Als je het maar mogelijk maakt.
