Knallen als klokslag twaalf, maar dan overdag in Rowol!
Knallen als klokslag twaalf, maar dan overdag
Het is los. In volle hevigheid. Onder ideale weersomstandigheden barst het carbidschieten in Roderwolde los alsof het startschot al uren geleden is gegeven. De lucht is bijna helder, de wind houdt zich redelijk koest en elke knal krijgt vrij spel om ver te dragen, over het dorp en ver daarbuiten.
Op het terrein bij De Doefkamp volgt de ene dreun de andere op. Melkbussen doen waarvoor ze zijn gemaakt: bulderen, trillen, indruk maken. De grond lijkt soms even mee te bewegen, de echo’s rollen over het veld en komen als een vertrouwde golf terug. Dit is geen opwarming meer, dit is het echte werk.
(tekst gaat verder onder foto's)
Rondom de bussen staat het publiek rijen dik. Mensen met handen in de zakken, schouders iets opgetrokken tegen de kou, maar met een brede glimlach op het gezicht. Hier wordt niet alleen gekeken en geluisterd, hier wordt beleefd. Elke knal is raak, elke dreun precies zoals hij hoort te zijn op oudjaarsdag.
De omstandigheden zijn perfect. Droog, helder, nauwelijks wind. Alsof zelfs het weer begrijpt dat dit moment ruimte nodig heeft. De knallen staan strak in de lucht, hard en diep, zonder te vervliegen. Carbidschieten op zijn best, in zijn puurste vorm.
Roderwolde luidt het oude jaar niet uit, het jaagt het weg. Met overtuiging, met traditie en met een kracht die het dorp elk jaar opnieuw laat voelen dat oud en nieuw hier niet op de klok wachten, maar op de knal.
