Oudejaarsdag in Zevenhuizen, waar de lucht al vroeg begint te dreunen
Oudejaarsdag in Zevenhuizen, waar de lucht al vroeg begint te dreunen
Het is nog ochtend in Zevenhuizen, maar stilte is er al lang niet meer. Terwijl de rest van het dorp langzaam wakker wordt, rollen vanaf de Veldstreek de eerste doffe dreunen over het land. Oudejaarsdag begint hier niet met koffie, maar met knallen. Grote knallen. En dat al meer dan dertig jaar.
Wat ooit begon met een handvol vrienden, een legertent en een eenvoudig drankje, is uitgegroeid tot een traditie met een eigen zwaartekracht. Jaar na jaar vinden duizenden bezoekers hun weg naar het terrein. Niet voor haast of spektakel alleen, maar voor iets dat groter is dan dat. Samen zijn. Lawaai maken. Het oude jaar letterlijk wegblazen.
De rituelen zijn vast. De eerste salvo’s worden zorgvuldig voorbereid. Carbid, een beetje water, geduld. Dan het sissen. De geur die in de lucht hangt en door ingewijden wordt herkend en gekoesterd. Ballen worden in pijpen gedrukt, fakkels aangestoken. Even wachten. En dan ineens. Een klap die door merg en been gaat. De ballen schieten tientallen meters de lucht in, de echo kaatst terug vanaf de velden.
Niet alleen hier, ook elders in Groningen en Drenthe wordt vandaag geknald. Om boze geesten te verjagen, zeggen ze. Maar vooral om plezier te maken. In Zevenhuizen gebeurt dat groots. Met rijen melkbussen en lange pijpen die samen een soort carbidorgel vormen. Hoe langer de pijp, hoe harder de dreun. Gehoorbescherming is geen overbodige luxe.
Tussen de knallen door wordt er koffie gedronken in de tent. Even opwarmen. Even praten. Veiligheid staat voorop, altijd. Dat is een ongeschreven regel die hier streng wordt nageleefd. Daarna gaan de bussen weer open, het carbid erin en begint het ritme opnieuw.
De dag vult zich vanzelf. Muziek klinkt over het terrein, er is ruimte voor jong en oud, voor kijken en meedoen. Tot het licht langzaam wegzakt en de ballen niet meer terug te vinden zijn in het veld. Dan verstomt het knallen en verplaatst het feest zich naar binnen.
Zevenhuizen sluit het jaar niet af in stilte. Hier wordt het oude jaar uitgezwaaid met dreunen, dampende adem in de winterlucht en het vaste besef dat sommige tradities niet slijten, maar juist groeien. Elk jaar weer. Tot de laatste knal.
